Όσο ο σπόρος του Νοέμβρη ζει, τόσο θα κινδυνεύει το κράτος

 

Όσο ο σπόρος του Νοέμβρη ζει, τόσο θα κινδυνεύει το κράτος

Άρθρο του Άκη Ντάνου

Δε 17 Νοέ 2025

anagnostis press

|

Χρόνος ανάγνωσης

3 λεπτά

Όσο περνούν τα χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου τόσο θα γίνεται και πιο ξεκάθαρος ο λόγος θεσμοποίησης των αγώνων του. Η τότε σύγχρονη αστική λεχώνα, το ΠΑΣΟΚ φρόντισε να απαλειφθεί ο ταξικός χαρακτήρας των τελευταίων ημερών του Πολυτεχνείου και έκρυψε τα πάντα κ;aτω από τον εθνικό μανδύα των αγώνων. Την κίνηση αυτή αγκάλιασε με περίσσεια αγάπη η αστική τάξη και από συνοδοιπόρος της χούντας αναβαθμίστηκε σε δεκανίκι της λεγόμενης “δημοκρατίας”.

Δεξιοί, Αριστεροί, Κεντρώοι, όλα τα μαγαζάκια του κοινοβουλευτισμού πλην των φασιστών που διεκδικούν το κράτος για πάρτι τους, μετέτρεψαν την ημέρα που το κράτος, το κράτος υπό την χούντα αισθάνθηκε να χάνει τα χαλινάρια της εξουσίας, επιστράτευσε τα Τανκς για να προασπιστεί τη θέση του, σε μια μέρα αόριστης και αόρατης δημοκρατίας ως προβιά του κοινοβουλευτισμού.

Ο κίνδυνος δεν προήρχετο από μια συστάδα φοιτητών που διαχώρισαν την θέση τους από το πείραμα Μαρκεζίνη που είχε αποδεχτεί η κομμουνιστική αριστερά και το κέντρο, αλλά από τον κόσμο που συμμετείχε ενεργά τις τελευταίες μέρες της κατάληψης του Πολυτεχνείου κι αυτό ίσως αποτελεί απάντηση γιατί ήταν περισσότεροι οι έξω από το Πολυτεχνείο νεκροί και τραυματίες από τους εγκλείστους.

Η παρουσία κόσμου, τα εργατικά αιτήματα, η κινητοποίηση των αγροτών είχαν καταλυτική επίδραση στο πνεύμα των συνελεύσεων της τελευταίας μέρας της κατάληψης του Πολυτεχνείου. Για να θυμηθούμε τον παλιό Νιόνιο, όταν τραγουδούσε την συγκέντρωση της ΕΦΕΕ: “Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ’ το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή στα παιδιά και τους εργάτες, στους πολίτες, στους οπλίτες, στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά, η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά”.

Μια από τις τρομερές δυνατότητες του Καπιταλισμού είναι και η ικανότητα της ιδιοποίησης. Όπως σε ότι έχει σχέση με το κέρδος, έτσι και σε ότι έχει σχέση με τις ιδέες, ο καπιταλισμός το οικοιοποιείται πριν το ιδιοποιηθεί. Στην καπιταλιστική κοινωνία, η ιδιοποίηση ακόμα και των πνευματικών προϊόντων -γιατί ως ιδεολογικό προϊόν πρέπει να ειδοθει τουλάχιστον η τελευταία μέρα του Πολυτεχνείου 73- γίνεται μέσω της ιδιοκτησίας- οικιοποίησης των αιτημάτων. Ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, παλαιοί λόγοι εξεγέρσεων κατά τους αιώνες χάνουν με τα χρόνια την αξία τους και μετατρέπονται από τους κρατούντες σε σκήπτρα επιβολής της Κυριαρχίας τους. Από το Pax Romana στο Pax Americana μισό τσιγάρο δρόμος. Όταν ήδη από αρχές της δεκαετίας του80 έκαναν την εμφάνισή τους τα ΚΝΑΤ και το ΠΑΣΟκικό ¨Με ΜΑΤ και ΜΕΑ για μια Ελλάδα νέα”, δονούσε τον αέρα των συνελεύσεων ήδη ήταν πολύ αργά.

Η αρχομανία είχε ήδη εισχωρήσει στο αίμα πολλών συμμετεχόντων στα γεγονότα του Πολυτεχνείου του `73 και ο δρόμος της προδοσίας των αγώνων, άρχισε να γίνεται τραχύς μέχρι την ασφαλτόστρωσή του από το πολιτικό σύστημα με διακρίσεις, υπουργοποιήσεις και υποσχέσεις.. Όμως πως μπορείς να οικειοποιηθείς τα αιτήματα όπως “κάτω το κράτος” που αποτέλεσαν ένα συνειδητό μέρος των τελευταίων συνελεύσεων. Εδώ είναι ο βραχνάς του αστισμού. Την δικαιοσύνη, την κοινωνική παροχή, την ελευθερία μπορεί να τις μεταφράσει όπως θέλει, αλλά ένα δομικό αίτημα που αμφισβητεί την ίδια του την ύπαρξη δεν μπορεί να το οικειοποιηθεί ποτέ, εκτός και αν πράγματι “ο καπιταλισμός κουβαλούσε μαζί το σχοινί που θα κρεμαστεί”, που έλεγε ο Μπάρμπα Κάρολος και ο καπιταλισμός τον διάψευσε.

Όσο επομένως το Πολυτεχνείο παραμένει σπόρος ἐξεγέρσεων, τόσο το Κράτος θα κινδυνεύει, αρκεί η αριστερά να πάψει να γίνεται το “ζιζανιοκτόνο των ταξικών αγώνων” στα χέρια του κράτους.