Αναρχικοί και Εκλογές

Έξι Γνωστοί Αναρχικοί Εξηγούν Γιατί Δεν Ψηφίζουν...

Ο Παράφ-Ζαβάλ, ο Ελιζέ Ρεκλύ, ο Μιχαήλ Μπακούνιν, ο Ερρίκο Μαλατέστα, ο Ραούλ Βάνεγκεμ, ο Αλμπέρτ Λιμπερτάντ εξηγούν γιατί να μην ψηφίσεις.

ΌΛΟΙ, από την Άκρα Δεξιά μέχρι την Άκρα Αριστερά, από τη Χρυσή Αυγή μέχρι το ΚΚΕ και πέρα, όταν έρχονται εκλογές πέφτουν στα πόδια σου να (τους) ψηφίσεις (άραγε γιατί τόση κάψα;!). Επιστρατεύουν μάλιστα και επιχειρήματα ηθικής τάξεως, για να σου δημιουργήσουν τύψεις αν δεν ψηφίσεις, από πόστερ σε δημόσιους χώρους μέχρι σποτάκια, για το γιατί το να μην ψηφίσεις δεν θα αλλάξει κάτι ή ότι αν δεν ψηφίζεις σημαίνει πως είσαι απαθής για τα κοινά (ενώ αυτός που ψηφίζει μια φορά στα τέσσερα χρόνια και μετά σπίτι του είναι ο… πολιτικοποιημένος!) - λες και ο κομματικοποιημένος είναι ο πολιτικοποιημένος, αυτήν την τελείως ηλίθια και άκυρη λογική (που παπαγαλίζει και η κουτσή Μαρία όταν της παίρνουν συνέντευξη) ότι «ασχολούμαι με τα κοινά» σημαίνει κατεβαίνω υποψήφιος - μέχρι και τα πιο απίστευτα μαρκετινίστικα λογοπαίγνια, ότι εσύ λέει αποφασίζεις για το μέλλον το δικό σου, της Ευρώπης, της χώρας σου ή ό,τι άλλο (για την ακρίβεια δεν σου λένε ότι στην πραγματικότητα εσύ αποφασίζεις αυτούς που θα αποφασίζουν αντί για σένα για το μέλλον το δικό σου, της Ευρώπης κ.ο.κ. με άλλα λόγια όπως έλεγε καλύτερα κάποιο σύνθημα εκλογές σημαίνει να εκλέγεις ελεύθερα τους αφέντες σου)· βλέπαμε ένα απίστευτο προεκλογικό πόστερ στο μετρό που είχε σαν σύνθημα λέει «Δράσε, αντίδρασε, επηρέασε»!

Κάνουν τα πάντα απέναντι στην αποχή (γιατί άραγε;) ώστε να καταφέρουν να την εντάξουν ακόμα και αυτήν ως μια ασφαλή επιλογή για το σύστημα, ώστε να μην μπορεί να το βλάψει και να μην μπορείς τελικά να ξεφύγεις από πουθενά. Όλοι λοιπόν όταν πλησιάζουν εκλογές βγάζουν σποτάκια και πασχίζουν να σε πείσουν γιατί να ψηφίσεις αυτούς και όχι κάποιον άλλον ή ακόμα και γιατί να ψηφίσεις γενικά. Ε λοιπόν, μια σειρά από λόγους γιατί να μην ψηφίσεις ΚΑΝΕΝΑΝ τους, να τους φτύσεις ΟΛΟΥΣ, καθέναν που έρχεται να μπει πάνω από σένα, να μιλάει για λογαριασμό σου και να αποφασίζει αυτός στη θέση σου.

Ο Παράφ-Ζαβάλ εξηγεί γιατί οι εκλογές είναι ένα μέσο νάρκωσης της ανθρώπινης δραστηριότητας:
«Ο νόμος, ένας αυθαίρετος, αντεπιστημονικός, εμπειρικός τύπος: είναι τουλάχιστον η καθαρή έκφραση της γνώμης του μεγαλύτερου αριθμού;

»Όχι. Εκείνοι που συμμετέχουν στην κατασκευή του είναι οι προνομιούχοι (πλούσιοι ή μηχανορράφοι) που είναι επιβεβλημένοι από ηγέτες στο αποβλακωμένο πλήθος.
»Εάν θεωρούμε την άσκηση του δικαιώματος της ψήφου ως την επίσημη επιρροή ενός “πολίτη” στην ώρα του, στη Γαλλία αυτή η επιρροή είναι 1/1460 ή 1/1461 αυτού που θα έπρεπε να είναι.
»Πράγματι, αφού συμπληρώσει το 21 έτος, κάθε τέσσερα χρόνια (δηλαδή μία φορά κάθε 1460 ή 1461 μέρες), ο εκλογέας ψηφίζει (δηλαδή προσπαθεί να καταπιέσει όσους σκέφτονται διαφορετικά απ’ αυτόν). Όσο για την εξουσία, αυτή λειτουργεί κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Η καθολική ψηφοφορία λοιπόν σημαίνει: 1 μέρα δικαίωμα στη μηχανορραφία, και 1459 ή 1460 ημέρες παραίτησης.
»Βλέπουμε τότε πως η καθολική ψηφοφορία είναι ένα ισχυρό μέσο νάρκωσης της ανθρώπινης δραστηριότητας. Δεν έχει τίποτα κοινό, με τη λαϊκή κυριαρχία, με το δικαίωμα να είσαι κάθε στιγμή εξίσου κυρίαρχος με οποιονδήποτε άλλον. Δεν έχει καμμιά σχέση με την ΙΣΟΤΗΤΑ».
(Μετάφραση: aixmi)

Ο Ελιζέ Ρεκλύ συμφωνεί με το ότι το να ψηφίζεις σημαίνει να παραιτείσαι από τις δυνάμεις σου:
«Ό,τι μπορεί να ειπωθεί σχετικά με την ψηφοφορία μπορεί να συνοψιστεί σε μια φράση.

»Να ψηφίζεις σημαίνει να παραιτείσαι απ’ τη δύναμή σου.

»Να εκλέγεις έναν ή πολλούς αφέντες, για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα, σημαίνει ν’ αποποιείται κανείς την ελευθερία του.
»Πες τον απόλυτο μονάρχη, συνταγματικό βασιλιά, ή απλό βουλευτή, ο υποψήφιος που ανεβάζεις στο θρόνο, στο έδρανο, ή την πολυθρόνα, θάναι πάντοτε ο αφέντης σου. Πρόκειται για πρόσωπα που βάζεις “πάνω” απ’ το νόμο, δοσμένου πως έχουν τη δύναμη να φτειάχνουν τους νόμους, και επειδή είναι αποστολή τους να βλέπουν ότι υπακούντε.
»Να ψηφίζεις είναι αρμοδιότητα των ηλιθίων.
»Είναι τόσο ανόητο όσο το να πιστεύεις πως άνθρωποι, απ’ την ίδια πάστα με μας, θ’ αποκτήσουν εν ριπή οφθαλμού, με το κτύπημα μιας καμπάνας, τη γνώση και την αντίληψη των πάντων. Φυσικά έτσι είναι. Το εκλεγμένο σου πρόσωπο θα πρέπει να νομοθετεί πάνω σε κάθε θέμα υπό το φως του φεγγαριού· πώς ένα κουτί σπίρτα έπρεπε ή δεν έπρεπε να γίνει, ή πώς να κάμουν πόλεμο· πώς να βελτιωθεί η γεωργία, ή πώς να σκοτώσουν μια φυλή Αράβων ή λίγους Νέγρους με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο. Πιθανώς να πιστεύεις πως η ευφυΐα τους θ’ αυξηθεί ανάλογα με την ποικιλία των θεμάτων στα οποία θα επικεντρωθούν· αλλ’ η ιστορία και η εμπειρία διδάσκει τ’ αντίθετο.
»Η κατοχή της εξουσίας έχει μια εξωφρενική επίδραση· τα κοινοβούλια επέφεραν πάντοτε δυστυχία.
»Στις κυβερνητικές συνεδριάσεις, μ’ ένα μοιραίο τρόπο, η βούληση που επικρατεί είναι κείνη που είναι κάτω του μέσου όρου, τόσο ηθικά όσο και διανοητικά.
»Να ψηφίζεις σημαίνει να προετοιμάζεις προδότες και μια αισχρή προδοσία.
»Οι εκλέκτορες πιστεύουν σίγουρα στην ειλικρίνεια των υποψηφίων, κι αυτό είναι ως ένα βαθμό υπαρκτό ενώ η ζέση και η θέρμη του διαγωνισμού παραμένει.
»Αλλά κάθε μέρα έχει κι ένα αύριο. Απ’ τη στιγμή που οι συνθήκες μεταβάλλονται, όμοια κι οι άνθρωποι αλλάζουν. Σήμερα ο υποψήφιός σου υποκλίνεται ταπεινά ενώπιόν σου· αύριο θα πει “φτου” σε σένα. Από έναν επαίτη ψήφων έχει μετατραπεί σ’ έναν αφέντη σου.
»Πώς μπορεί ένας εργάτης, που τοποθετήθηκε από σένα στην κυβερνώσα τάξη, νάναι ίδιος όπως πριν, δοσμένου ότι τώρα μπορεί να μιλήσει στο πλαίσιο της ισότητας με τους άλλους καταπιεστές; Κοίταξε τη δουλοπρέπεια του καθενός απ’ αυτούς, γραμμένη σ’ όλο του το πρόσωπο, ύστερα απ’ την επίσκεψη σ’ έναν “υπουργό βιομηχανίας”, ή όταν ο Βασιλιάς τον προσκαλεί στον προθάλαμο της αυλής του !
»Η ατμόσφαιρα του “Οίκου” δεν είναι για βαθειές ανάσες· είναι διεφθαρμένη. Εάν στείλετε έναν από σας σ’ ένα βρωμερό μέρος, δε θα πρέπει να εκπλαγείτε ύστερα εάν έρθει πίσω σε σάπια κατάσταση.
»Ως εκ τούτου, μη συμμετέχεις με την ελευθερία σου.
»Μην ψηφίζεις!
»Αντί να εμπιστεύεσαι την υπεράσπιση των συμφερόντων σου σε Άλλους, δες το πράγμα από μόνος σου. Αντί να προσπαθείς να επιλέξεις συμβούλους που θα σε καθοδηγούν σε μελλοντικές πράξεις, κάνε το αυτό από μόνος σου, και κάνε το τώρα! Άνθρωποι που έχουν καλή βούληση δε θα έπρεπε να κοιτάνε μάταια επί μακρόν για την ευκαιρία.
»Το να φορτώνουμε στους ώμους των άλλων την ευθύνη των πράξεων κάποιου είναι ανανδρία.
»Μην ψηφίζεις!»
(Μετάφραση: aixmi)


Ο Μιχαήλ Μπακούνιν εξηγεί γιατί η εξουσία διαφθείρει αναγκαστικά όσους εκλέγονται:«Το Κράτος δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η ίδια η κυριαρχία κι η εκμετάλλευση τακτοποιημένη και συστηματοποιημένη. Θα επιχειρήσουμε να τ’ αποδείξουμε αυτό εξετάζοντας τις συνέπειες της

κυβέρνησης πάνω στις λαϊκές μάζες από μια μειοψηφία, εξ αρχής έξυπνη κι αφιερωμένη εάν θέλετε, σ’ ένα ιδανικό Κράτος, θεμελιωμένο πάνω σε μια ελεύθερη σύμβαση.

»Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση αποτελείται μόνον απ’ τους κάλλιστους πολίτες. Κατ’ αρχήν αυτοί οι πολίτες είναι προνομιούχοι όχι δικαιωματικά, αλλά ουσιαστικά. Έχουν εκλεγεί απ’ το λαό επειδή είναι οι πιο νοήμονες, έξυπνοι, σοφοί, θαρραλέοι κι αφιερωμένοι. Διαλεγμένοι απ’ τη μάζα των πολιτών, που θεωρούνται όλοι ίσοι, δεν αποτελούν ακόμα μία ξεχωριστή τάξη, αλλά μια ομάδα ανθρώπων προνομιούχα μόνον εκ φύσεως και γι’ αυτό το λόγο ξεχωρισμένη προς εκλογή απ’ το λαό. Ο αριθμός τους είναι αναγκαστικά πολύ περιορισμένος, σ’ όλες τις εποχές και σ’ όλες τις χώρες ο αριθμός των ανθρώπων προικισμένων με τόσο αξιοσημείωτες ικανότητες ώστε αυτομάτως νάχουν την ομόφωνη αποδοχή από ένα έθνος, όπως η εμπειρία μας διδάσκει, είναι πολύ μικρός. Ως εκ τούτου, κάτω απ’ τον κίνδυνο μιας κακής επιλογής, ο λαός θάναι πάντοτε αναγκασμένος να επιλέξει τους κυβερνήτες του ανάμεσα σ’ αυτούς.
»Έτσι, λοιπόν, η κοινωνία διαιρέθηκε σε δύο κατηγορίες, για μην πω ακόμα δύο τάξεις, εκ των οποίων η μία, αποτελούμενη απ’ την τεράστια πλειοψηφία των πολιτών, υποστηρίζει ελεύθερα την κυβέρνηση των εκλεγμένων ηγετών της, η άλλη, σχηματιζόμενη από ένα μικρό αριθμό από προνομοιούχες φύσεις, αναγνωρίστηκε κι έγινε δεκτή ως τέτοια απ’ το λαό, και επιφορτίστηκε απ’ αυτόν για να τον κυβερνά. Ανάλογα με τη λαϊκή εκλογή, είναι εξ αρχής διακεκριμένοι απ’ τη μάζα των πολιτών μόνον απ’ τις ιδιαίτερες ικανότητές τους που προκρίνουν για την επιλογή τους κι είναι φυσικά, οι πιο αφοσιωμένοι και χρήσιμοι απ’ όλους. Δεν εκχωρούν ακόμα στους ίδιους κάποιο προνόμιο, κάποιο συγκεκριμένο δικαίωμα, εκτός από κείνο της άσκησης, στο βαθμό που οι άνθρωποι το επιθυμούν, των ειδικών υπηρεσιών που τους έχουν ανατεθεί. Κατά τα λοιπά, απ’ τον τρόπο ζωής τους, απ’ τις προϋποθέσεις και τα μέσα για τη διαβίωσή τους, δε διαφέρουν καθόλου απ’ όλους τους άλλους, έτσι ώστε πλήρης ισότητα εξακολουθεί να επικρατεί σ’ όλους. Μπορεί τούτη η ισότητα να διατηρηθεί για καιρό; Εμείς ισχυριζόμαστε ότι τίποτα δεν είναι πιο εύκολο ν’ αποδειχθεί.
»Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο απ’ την ατομική ηθική του κάθε ανθρώπου όσο η συνήθεια της κυριαρχίας. Ο κάλλιστος άνθρωπος, ο πιο έξυπνος, ανιδιοτελής, γενναιόδωρος, καθαρός, πάντοτε κι αναπόφευκτα θα διαφθαρεί σ’ αυτή τη συναλλαγή. Δύο αισθήματα έμφυτα στην εξουσία ποτέ δεν αποτυγχάνουν να παράγουν τούτη την εξαχρείωση· αυτές είναι: περιφρόνηση για τις μάζες κι η υπερεκτίμηση των πλεονεκτημάτων του ενός.
»“Οι μάζες” λέει ένας άνθρωπος στον εαυτό του”, αναγνωρίζοντας την ανικανότητά τους να κυβερνούν για λογαριασμό τους, έχουν εκλέξει εμένα ως επικεφαλή τους. Με την εν λόγω πράξη έχουν δηλώσει δημοσίως την κατωτερότητά τους και την ανωτερότητά μου. Ανάμεσα σ’ αυτό το πλήθος των ανθρώπων, αναγνωρίζοντας δύσκολα τίποτα κοινό με τον εαυτό μου, είμαι ο μόνος ικανός να διευθύνω τις δημόσιες υποθέσεις. Οι άνθρωποι μ’ έχουν ανάγκη· δεν μπορούν να κάμουν δίχως τις υπηρεσίες μου, ενώ, αντιθέτως εγώ, μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνος μου· αυτοί, παρόλα αυτά, πρέπει να με υπακούν για το δικό τους καλό, και υποκρινόμενος πως τους υπακούω, τους κάνω χάρη.
»Δεν υπάρχει σ’ όλο αυτό κάτι που κάμη έναν άνθρωπο να χάσει το μυαλό του και την καρδιά του, και να γίνει τρελός από περηφάνια; Είναι, γι’ αυτό το λόγο, η ίδια η εξουσία κι η συνήθεια της κυριαρχίας πουκάμη ακόμα και τους πιο έξυπνους κι ενάρετους ανθρώπους, πηγή παραλογισμών, τόσο διανοητικών όσο κι ηθικών».
(Μετάφραση: aixmi)


Ο Ερρίκο Μαλατέστα εξηγεί γιατί είναι ένα ψέμα το ότι μια κυβέρνηση εκπροσωπεί πραγματικά τη θέληση του λαού:
«Μια γενική, αφηρημένη θέληση του λαού δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μεταφυσική
φαντασίωση. Ο λαός αποτελείται από ανθρώπους, και οι άνθρωποι έχουν χίλιες-δυο ποικίλες και ανόμοιες θελήσεις, ανάλογα με τις διαφορές στην ιδιοσυγκρασία και τις συνθήκες, το να προσδοκάτε δε να εξάγεται από αυτούς, μέσω της μαγικής λειτουργίας της κάλπης, μια γενική θέληση κοινή σε όλους, είναι απλώς παραλογισμός. Θα ήταν αδύνατον ακόμα και για ένα μεμονωμένο άτομο να εμπιστευθεί σε κάποιον άλλον την εκτέλεση της θέλησής του πάνω σε όλα τα ζητήματα που θα μπορούσαν να ανακύψουν κατά την διάρκεια ενός δεδομένου χρονικού διαστήματος. Διότι κανείς δεν μπορεί να πει εκ των προτέρων ποια θα ήταν η θέλησή του σε αυτές τις ποικίλες περιπτώσεις. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια ανθρώπινη συλλογικότητα, της οποίας τα μέλη την ίδια ακριβώς στιγμή που δίνουν μια εξουσιοδότηση, έχουν ήδη διαφωνίες μεταξύ τους;

»Σκεφτείτε μόνο για μια στιγμή τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονται οι εκλογές –και σημειώστε ότι αναφέρομαι στον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργούσαν, αν όλοι οι άνθρωποι ήταν μορφωμένοι και ανεξάρτητοι και, επομένως, η ψήφος τους ήταν απολύτως συνειδητή και ελεύθερη. Εσείς, λόγου χάριν, θα ψηφίζατε όποιον νομίζατε ότι θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντά σας και θα εφάρμοζε τις ιδέες σας. Ήδη μέχρι εδώ το σενάριο είναι υπερβολικά αισιόδοξο, διότι έχετε τόσες πολλές ιδέες και τόσα πολλά διαφορετικά συμφέροντα, ώστε δεν θα ξέρατε πώς να βρείτε έναν άνθρωπο που να σκέπτεται πάντα όπως εσείς σε όλα τα θέματα. Όμως, θα δίνατε την ψήφο σας σε έναν τέτοιο άνθρωπο για σας κυβερνήσει; Σε καμία περίπτωση. Ο υποψήφιός σας μπορεί να μην τα κατάφερνε και, άρα, η δική σας θέληση δεν θα συμμετείχε στην διαμόρφωση της λεγόμενης θέλησης του λαού. Όμως, ας υποθέσουμε ότι όντως κατόρθωνε να εκλεγεί. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα ήταν αυτός ο άνθρωπος ο κυβερνήτης σας; Ούτε στα όνειρά σας. Θα ήταν απλώς ένας μεταξύ πολλών κι εσείς, στην πραγματικότητα, θα ήσαστε υπό την εξουσία μιάς πλειοψηφίας ανθρώπων, τους οποίους ποτέ δεν εξουσιοδοτήσατε να σας κυβερνήσουν. Αυτή δε η πλειοψηφία –της οποίας τα μέλη έχουν λάβει πολλές διαφορετικές ή αντιτιθέμενες εντολές, ή, καλύτερα, έχουν λάβει μόνο μια γενική εντολή να κυβερνήσουν, χωρίς καμία συγκεκριμένη εξουσιοδότηση– ανήμπορη, ακόμη κι αν το ήθελε, να εξακριβώσει μια ανύπαρκτη θέληση του λαού και να κάνει ευτυχισμένο τον καθέναν, θα έκανε ό,τι ήθελε, ή θα ικανοποιούσε τις επιθυμίες εκείνων που την συγκεκριμένη στιγμή κυριαρχούν σε αυτήν».
(Μετάφραση: Χάρης Τανταρούδας-Παπασπύρου)


Ο Ραούλ Βάνεγκεμ εξηγεί γιατί δεν ψηφίζει:«Πέρσι, η μικρότερη κόρη μου, γυρίζοντας από το σχολείο μου είπε: “Βρίσκομαι σε μεγάλη αμηχανία. Μου εξήγησαν ότι όλοι έχουν καθήκον να ψηφίζουν. Εν τω μεταξύ, εσύ δεν ψηφίζεις.

Εξήγησέ μου γιατί!”
»Είχα, τότε, καλά επιχειρήματα, σήμερα είναι ακόμα καλύτερα.
»Κάποτε οι πολιτικές ιδέες είχαν σημασία στα μάτια των πολιτών και καθόριζαν την εκλογική τους επιλογή. Υπήρχε τότε ένα πολύ ξεκάθαρο όριο ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, ανάμεσα στους προοδευτικούς και τους συντηρητικούς. Ήδη όμως από τότε φαινόταν καθαρά ότι οι κοινωνικές κατακτήσεις είχαν κερδηθεί πρώτα απ’ όλα στους δρόμους, με τις εξεγέρσεις, τις απεργίες ή τις μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις. Οι λαϊκοί ρήτορες και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι σοσιαλιστές και “κομμουνιστές” απέδιδαν κατόπιν στον εαυτό τους τα εύσημα και επωφελούνταν για να ασκούν την επιρροή τους στις μάζες. Χωρίς την αποφασιστικότητα των διεκδικητικών κινημάτων δεν θα υπήρχε ούτε μείωση του χρόνου εργασίας, ούτε πληρωμένες διακοπές, ούτε δικαιώματα περίθαλψης, επίδομα ανεργίας, προνόμια που οι πολυεθνικές μαφίες κατεδαφίζουν σήμερα, με τη βοήθεια των κυβερνήσεων της δεξιάς και της αριστεράς.
»Πολύ σύντομα είδαμε το εργατικό κίνημα να γίνεται γραφειοκρατικό. Φάνηκε ότι τα κόμματα και τα συνδικάτα τα απασχολούσε περισσότερο η αύξηση της εξουσίας τους παρά η προστασία ενός προλεταριάτου που μέχρι τη δεκαετία του 1960 υπερασπιζόταν μια χαρά τον εαυτό του. Το κόκκινο έγινε ροζ και το ρόδο φυλλορρόησε. Καθώς ο σοσιαλδημοκρατικός ρεφορμισμός γινόταν καπνός, η απάτη του λεγόμενου “κομμουνιστικού” κινήματος κατέρρεε με τη διάλυση της σταλινικής αυτοκρατορίας, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο σε μια πραγματική αποικιοποίηση των μαζών. Η ανάδυση και η κυριαρχία μιας οικονομίας κατανάλωσης ήρθαν όντως στην κατάλληλη στιγμή να αντισταθμίσουν τα δυσάρεστα αποτελέσματα της απο-αποικιοποίησης που οι λαοί του τρίτου κόσμου είχαν αποσπάσει διά της βίας.
»Ο μύθος της κοινωνίας της ευδαιμονίας, που προπαγανδίζει ο καταναλωτισμός και που καταγγέλθηκε απ’ το Μάη του ’68, αποσυντίθεται σήμερα και συνοδεύει στη χρεοκοπία του τον χρηματιστηριακό καπιταλισμό, που η κερδοσκοπική του φούσκα σκάει και αποκαλύπτει
γύρω μας το κενό που δημιούργησε το τρελό χρήμα, το χρήμα που χρησιμοποιείται για την αναπαραγωγή του σε κλειστό κύκλωμα (όχι χωρίς να γεμίζουν στο διάβα του οι τσέπες των μαφιόζων μπίζνεσμαν και των πολιτικών, που μόλις ξαναεκλεγούν θα συστήσουν λιτότητα).
»Εν τω μεταξύ το σουπερμάρκετ έγινε το πρότυπο της δημοκρατίας: διαλέγουμε ελεύθερα οποιοδήποτε προϊόν, φτάνει να το πληρώνουμε βγαίνοντας. Το σημαντικό για την οικονομία και αυτούς που επωφελούνται είναι να μας κάνουν να καταναλώνουμε οτιδήποτε για να ανεβαίνει ο τζίρος. Μέσα στην πελατειακή πολιτική που μας μαστίζει σήμερα, οι ιδέες δεν έχουν περισσότερη αξία από ένα διαφημιστικό φυλλάδιο. Αυτό που μετράει για τον υποψήφιο είναι να μεγαλώσει την εκλογική του πελατεία, ώστε να πάνε οι δουλειές του καλύτερα για τα εγωιστικά του συμφέροντα.
»Tι θα πει πραγματική δημοκρατία; Μια συνέλευση πολιτών διαλέγει αντιπροσώπους για να υπερασπιστούν τις διεκδικήσεις της, τους δίνει εντολή να την εκπροσωπούν και τους ζητάει να δώσουν λόγο για την επιτυχία ή την αποτυχία της αποστολής τους. Όμως, σε τι θα με κπροσωπούσαν αυτοί που:
–κλέβουν τον δημόσιο πλούτο,
–χρησιμοποιούν τους δασμούς και τους φόρους των μισθωτών και των μικροεπαγγελματιών για να ξελασπώσουν τις καταχρήσεις των μπάνγκστερ,
–διαχειρίζονται τα νοσοκομεία σαν κερδοσκοπικές επιχειρήσεις χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ασθενείς,
–προωθούν τα σχολεία-στρατόπεδα και κατασκευάζουν φυλακές και κλειστά κέντρα αντί να πολλαπλασιάζουν τα μικρά σχολεία,
–υποστηρίζουν τις μαφίες των αγροτικών προϊόντων που εκτρέπουν τη διατροφή από τη φύση,
–καταστρέφουν τους τομείς προτεραιότητας (μεταλλουργία, υφαντουργία, κατοικία, ταχυδρομεία, μεταφορές, υαλουργία, εργοστάσια αγαθών χρήσιμων στην κοινωνία);
»Απ’ την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά, αυτό που προέχει είναι η αναζήτηση πελατείας, είναι η εξουσία, το ψέμα, η απάτη και τα φούμαρα. Είναι η περιφρόνηση του φουκαρά που ρίχνει στα χαμένα την εμπιστοσύνη του στην κάλπη χωρίς να σκέφτεται τη χολέρα της απογοήτευσης που, καθώς τον οδηγεί εξαγριωμένο στην τυφλή λύσσα, τον προετοιμάζει για τη βαρβαρότητα του “ο καθένας για πάρτη του” και του “όλοι εναντίον όλων”.
»Μα, θα πείτε, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, δεν ξοδεύουν όλοι το χρήμα του φορολογούμενου σε επαγγελματικά ταξίδια, σε έξοδα παραστάσεως, σε διάφορες καταχρήσεις. Μερικοί είναι έντιμοι και αφελείς. Σίγουρα, αλλά αυτοί δεν μένουνε καιρό στην αρένα.
»Εν τω μεταξύ χρησιμοποιούνται για προπέτασμα από τους διψασμένους για εξουσία, τους άρρωστους για κυριαρχία, τους διαχειριστές της εκλογικής φάρσας, τους προαγωγούς ενός ίματζ που κοτσάρουν παντού χωρίς να φοβούνται τη γελοιοποίηση. Ας μην παρεξηγηθώ: αν και η κοινοβουλευτική δημοκρατία σαπίζει όρθια, δεν προτείνω ούτε να την εξαφανίσουμε ούτε να την ανεχθούμε σαν το μη χείρον. Δεν θέλω ούτε το “Βούλωσ’ το!” ούτε το “Μη σταματάς να μιλάς!”. Θέλω να ξαναβρεί η πολιτική το αρχικό της νόημα: τέχνη της διακυβέρνησης της πολιτείας. Θέλω μια άμεση δημοκρατία που να πηγάζει όχι από δαρμένους, προδομένους πολίτες που λένε “καλά είμαι εδώ”, αλλά από άνδρες και γυναίκες που νοιάζονται να προάγουν παντού την αλληλεγγύη και την πρόοδο του ανθρώπου.
»Όταν τοπικές κοινότητες δρώντας συνολικά –στο πρότυπο των διεθνών ομοσπονδιών– αποφασίσουν την αυτοδιαχείρισή τους και εξετάσουν:
–Με ποιο τρόπο θα προωθηθεί η δημιουργία μορφών δωρεάν ενέργειας προς χρήση όλων.
–Πώς θα ιδρυθεί ένας επενδυτικός συνεταιρισμός που θα χρηματοδοτήσει την οικοδόμησή της.
–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία η συλλογική διαχείριση ενός επενδυτικού ταμείου συγκροτημένου με τέτοια χρηματοδοτική συμμετοχή που να καθιστά δυνατή την άρνηση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων να καταβάλλουν τους δασμούς και τους φόρους που επιβάλλει το Κράτος-μπάνγκστερ.
–Πώς θα γενικευθεί η κατάληψη των εργοστασίων και η διαχείρισή τους από τους εργαζόμενους σε αυτά.
–Πώς θα οργανωθεί μια τοπική παραγωγή που θα προορίζεται για κατανάλωση από τις τοπικές και τις ομόσπονδες κοινότητες, ώστε να γλιτώσουμε από τις κομπίνες της αγοράς και να εξασφαλίσουμε σιγά σιγά τη δωρεάν διάθεση των αγαθών επιβίωσης, που καταργεί το χρήμα. (Μην πείτε πως είναι ουτοπία! Αυτό ακριβώς έκαναν το 1936 οι ελευθεριακές κοινότητες της Καταλονίας και της Αραγoνίας, πριν να τις συντρίψουν οι κομμουνιστές.)
–Πώς θα διαδοθεί η ιδέα και η πρακτική αυτού του δωρεάν που είναι το μόνο απόλυτο όπλο απέναντι στο εμπορευματικό σύστημα.
–Πώς θα ευνοηθεί η εξάπλωση των λεγόμενων βιολογικών αγροκτημάτων και η διείσδυσή τους μέσα στις πόλεις.
–Πώς θα πολλαπλασιαστούν μικρές σχολικές μονάδες γειτονιάς, απ’ όπου να έχουν εξοριστεί οι έννοιες του συναγωνισμού, του ανταγωνισμού και της αλληλοσφαγής. Ουτοπικό; Όχι. Στο Μεξικό, στο Σαν Κριστομπάλ, το Πανεπιστήμιο της Γης προτείνει μια δωρεάν εκπαίδευση στους πιο διαφορετικούς τομείς (συν τους παραδοσιακούς: εργαστήρια τσαγκαράδων, μηχανικών, ηλεκτρονικών, σιδηρουργίας, φυσικής καλλιέργειας, μαγειρικής, μουσικής, ζωγραφικής κτλ). Η μόνη απαιτούμενη ιδιότητα είναι η επιθυμία για μάθηση. Δεν υπάρχουν διπλώματα, αλλά ζητιέται από αυτούς «που ξέρουν» να μεταδίδουν δωρεάν και παντού τις γνώσεις τους.
–Πώς θα προικιστούν οι τοπικές κοινότητες με υγειονομικούς σταθμούς, όπου θα μπορεί να εξασφαλίζεται η βασική περίθαλψη με τη βοήθεια αγροτικών και συνοικιακών γιατρών.
–Πώς θα οργανωθεί ένα δίκτυο δωρεάν μεταφορών, που να μη μολύνει.
–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία μια ενεργή αλληλεγγύη με στόχο τα παιδιά, τους γέροντες, τους αρρώστους και τους αναπήρους, τα άτομα με νοητικές δυσκολίες.
–Πώς θα φτιαχτούν εργαστήρια καλλιτεχνικής δημιουργίας ανοιχτά σε όλους.
–Πώς θα μετατραπούν τα σουπερμάρκετ σε αποθήκες, όπου τα προϊόντα, τερπνά και ωφέλιμα, θα ανταλλάσσονται με πράγματα ή με υπηρεσίες, με στόχο να εξαφανιστεί το χρήμα και η εξουσία.
»Τότε θα ψηφίσω. Με πάθος!!!»
(Αναδημοσίευση από το μπλογκ classwar.espiv.net)


Ο Αλμπέρτ Λιμπερτάντ δεν βλέπει αντίθετα ως πρόβλημα το πολιτικό σύστημα αλλά τους ψηφοφόρους:«Κάτω από τη φόρα ενδιαφερόμενων ατόμων οι πολιτικές επιτροπές ανοίγουν την αναμενόμενη περίοδο των προεκλογικών καυγάδων.

»Ως συνήθως, θα προσβάλλουν ο ένας τον άλλον, θα συκοφαντούν ο ένας τον άλλον, θα πολεμούν μεταξύ τους. Χτυπήματα θα ανταλλάσσονται προς όφελος τρίτων κλεφτών, πάντοτε έτοιμοι να επωφεληθούν από την ηλιθιότητα του πλήθους.
»Γιατί να συμμετάσχετε σε αυτό;
»Ζείτε με τα παιδιά σας σε ανθυγιεινά καταλύματα. Τρώτε — όταν μπορείτε — φαγητό νοθευμένο από την απληστία των λαθρεμπόρων. Εκτεθειμένοι στη φθορά του αλκοολισμού και της φυματίωσης, εξουθενώνεστε από το πρωί ως το βράδυ σε μια δουλειά που είναι πάντοτε ανόητη και άχρηστη και που δεν κερδίζετε καν απ’ αυτήν. Την επόμενη μέρα ξεκινάτε πάλι από την αρχή, και έτσι πάει ώσπου να πεθάνετε.
»Τίθεται λοιπόν ζήτημα αλλαγής όλων αυτών;
»Πρόκειται να σας δώσουν τα μέσα για να συνειδητοποιήσετε μια ανθηρή ύπαρξη, σε εσάς και τους συντρόφους σας; Σκοπεύετε να είστε σε θέση να έρχεστε και να φεύγετε, να τρώνε, να πίνετε, να αναπνέετε χωρίς περιορισμούς, να ερωτεύεστε με χαρά, να ξεκουράζεστε, να απολαμβάνετε τις επιστημονικές ανακαλύψεις και την εφαρμογή τους, να μειώνετε τις προσπάθειές σας, να αυξάνετε την ευημερία σας. Πρόκειται επιτέλους να ζήσετε χωρίς αηδία ή έγνοια της μεγάλης ζωής, της έντονης ζωής;
»Όχι, λένε οι πολιτικοί που προτείνονται για υποψήφιοι. Αυτό είναι μόνο ένα μακρινό ιδανικό… Πρέπει να είστε υπομονετικοί… Είστε πολλοί, αλλά θα έπρεπε επίσης να συνειδητοποιήσετε ​τη δύναμή σας έτσι ώστε να το εγκαταλείψετε στα χέρια των ‘σωτήρων’ σας μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια.
»Αλλά τι θα κάνουν αυτοί με τη σειρά τους;
»Νόμους! Τι είναι ο νόμος; Η καταπίεση του μεγαλύτερου αριθμού από μια κλίκα που ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία.
»Σε κάθε περίπτωση, η πλάνη που διακηρύχθηκε από την πλειοψηφία δεν γίνεται αλήθεια, και μόνο ο ασυλλόγιστος υποκλίνεται ενώπιον του νόμιμου ψέματος.
»Η αλήθεια δεν μπορεί να καθοριστεί με ψηφοφορία.
»Αυτός που ψηφίζει δέχεται να ηττηθεί.
»Επομένως γιατί τότε υπάρχουν οι νόμοι; Επειδή υπάρχει ιδιοκτησία.
»Έτσι είναι από την προκατάληψη της ιδιοκτησίας που όλη η μιζέρια μας, όλοι οι πόνοι μας ρέουν.
»Έτσι εκείνοι που υποφέρουν από αυτό έχουν συμφέρον να καταστρέψουν την ιδιοκτησία, και έτσι το νόμο.
»Το μόνο λογικό μέσο καταστολής των νόμων είναι το να μην τους φτιάχνουν.
»Ποιός φτιάχνει τους νόμους; Οι κοινοβουλευτικοί αριβίστες.
»Από μια πιο προσεκτική ματιά, δεν είναι κατά συνέπεια μια χούφτα κυβερνώντων που μας συντρίβει, αλλά η απερισκεψία, η ηλιθιότητα του κοπαδιού των εν λόγω προβάτων του Πανούργου που αποτελούν τα εκλογικά γελάδια.
»Θα αγωνιστούμε αδιάκοπα για την κατάκτηση της “άμεσης ευτυχίας” παραμένοντας θιασώτες της μόνης επιστημονικής μεθόδου και διακηρύσσοντας από κοινού με τους συντρόφους μας που απέχουν:
»Ο ψηφοφόρος — αυτός είναι ο εχθρός!»

Αναδημοσίευση από : Αιχμή



 ==============================================================================
===================================================================================

Δεν Ψηφίζω – Raoul Vaneigem
Πέρσι, η μικρότερη κόρη μου, γυρίζοντας από το σχολείο μου είπε: «Βρίσκομαι σε μεγάλη αμηχανία. Μου εξήγησαν ότι όλοι έχουν καθήκον να ψηφίζουν. Εν τω μεταξύ, εσύ δεν ψηφίζεις. Εξήγησέ μου γιατί!»
Είχα, τότε, καλά επιχειρήματα, σήμερα είναι ακόμα καλύτερα.
Κάποτε οι πολιτικές ιδέες είχαν σημασία στα μάτια των πολιτών και καθόριζαν την εκλογική τους επιλογή. Υπήρχε τότε ένα πολύ ξεκάθαρο όριο ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, ανάμεσα στους προοδευτικούς και τους συντηρητικούς. Ήδη όμως από τότε φαινόταν καθαρά ότι οι κοινωνικές κατακτήσεις είχαν κερδηθεί πρώτα απ’ όλα στους δρόμους, με τις εξεγέρσεις, τις απεργίες ή τις μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις. Οι λαϊκοί ρήτορες και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι σοσιαλιστές και «κομμουνιστές» απέδιδαν κατόπιν στον εαυτό τους τα εύσημα και επωφελούνταν για
να ασκούν την επιρροή τους στις μάζες. Χωρίς την αποφασιστικότητα των διεκδικητικών κινημάτων δεν θα υπήρχε ούτε μείωση του χρόνου εργασίας, ούτε πληρωμένες διακοπές, ούτε δικαιώματα περίθαλψης, επίδομα ανεργίας, προνόμια που οι πολυεθνικές μαφίες κατεδαφίζουν σήμερα, με τη βοήθεια των κυβερνήσεων της δεξιάς και της αριστεράς.
Πολύ σύντομα είδαμε το εργατικό κίνημα να γίνεται γραφειοκρατικό. Φάνηκε ότι τα κόμματα και τα συνδικάτα τα απασχολούσε περισσότερο η αύξηση της εξουσίας τους παρά η προστασία ενός προλεταριάτου που μέχρι τη δεκαετία του 1960 υπερασπιζόταν μια χαρά τον εαυτό του. Το κόκκινο έγινε ροζ και το ρόδο φυλλορρόησε. Καθώς ο σοσιαλδημοκρατικός ρεφορμισμός γινόταν καπνός, η απάτη του λεγόμενου «κομμουνιστικού» κινήματος κατέρρεε με τη διάλυση της σταλινικής αυτοκρατορίας, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο σε μια πραγματική αποικιοποίηση των μαζών. Η ανάδυση και η κυριαρχία μιας οικονομίας κατανάλωσης ήρθαν όντως στην κατάλληλη στιγμή να αντισταθμίσουν τα δυσάρεστα αποτελέσματα της απο-αποικιοποίησης που οι λαοί του τρίτου κόσμου είχαν αποσπάσει διά της βίας.
Ο μύθος της κοινωνίας της ευδαιμονίας, που προπαγανδίζει ο καταναλωτισμός και που καταγγέλθηκε απ’ το Μάη του ’68, αποσυντίθεται σήμερα και συνοδεύει στη χρεοκοπία του τον χρηματιστηριακό καπιταλισμό, που η κερδοσκοπική του φούσκα σκάει και αποκαλύπτει
γύρω μας το κενό που δημιούργησε το τρελό χρήμα, το χρήμα που χρησιμοποιείται για την αναπαραγωγή του σε κλειστό κύκλωμα (όχι χωρίς να γεμίζουν στο διάβα του οι τσέπες των μαφιόζων μπίζνεσμαν και των πολιτικών, που μόλις ξαναεκλεγούν θα συστήσουν λιτότητα).
Εν τω μεταξύ το σουπερμάρκετ έγινε το πρότυπο της δημοκρατίας: διαλέγουμε ελεύθερα οποιοδήποτε προϊόν, φτάνει να το πληρώνουμε βγαίνοντας. Το σημαντικό για την οικονομία και αυτούς που επωφελούνται είναι να μας κάνουν να καταναλώνουμε οτιδήποτε για να ανεβαίνει ο τζίρος. Μέσα στην πελατειακή πολιτική που μας μαστίζει σήμερα, οι ιδέες δεν έχουν περισσότερη αξία από ένα διαφημιστικό φυλλάδιο. Αυτό που μετράει για τον υποψήφιο είναι να μεγαλώσει την εκλογική του πελατεία, ώστε να πάνε οι δουλειές του καλύτερα για τα εγωιστικά του συμφέροντα.
Tι θα πει πραγματική δημοκρατία; Μια συνέλευση πολιτών διαλέγει αντιπροσώπους για να υπερασπιστούν τις διεκδικήσεις της, τους δίνει εντολή να την εκπροσωπούν και τους ζητάει να δώσουν λόγο για την επιτυχία ή την αποτυχία της αποστολής τους. Όμως, σε τι θα με κπροσωπούσαν αυτοί που:
–κλέβουν τον δημόσιο πλούτο,
–χρησιμοποιούν τους δασμούς και τους φόρους των μισθωτών και των μικροεπαγγελματιών για να ξελασπώσουν τις καταχρήσεις των μπάνγκστερ,
–διαχειρίζονται τα νοσοκομεία σαν κερδοσκοπικές επιχειρήσεις χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ασθενείς,
–προωθούν τα σχολεία-στρατόπεδα και κατασκευάζουν φυλακές και κλειστά κέντρα αντί να πολλαπλασιάζουν τα μικρά σχολεία,
–υποστηρίζουν τις μαφίες των αγροτικών προϊόντων που εκτρέπουν τη διατροφή από τη φύση,
–καταστρέφουν τους τομείς προτεραιότητας (μεταλλουργία, υφαντουργία, κατοικία, ταχυδρομεία, μεταφορές, υαλουργία, εργοστάσια αγαθών χρήσιμων στην κοινωνία);
Απ’ την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά, αυτό που προέχει είναι η αναζήτηση πελατείας, είναι η εξουσία, το ψέμα, η απάτη και τα φούμαρα. Είναι η περιφρόνηση του φουκαρά που ρίχνει στα χαμένα την εμπιστοσύνη του στην κάλπη χωρίς να σκέφτεται τη χολέρα της απογοήτευσης που, καθώς τον οδηγεί εξαγριωμένο στην τυφλή λύσσα, τον προετοιμάζει για τη βαρβαρότητα του «ο καθένας για πάρτη του» και του «όλοι εναντίον όλων».
Μα, θα πείτε, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, δεν ξοδεύουν όλοι το χρήμα του φορολογούμενου σε επαγγελματικά ταξίδια, σε έξοδα παραστάσεως, σε διάφορες καταχρήσεις. Μερικοί είναι έντιμοι και αφελείς. Σίγουρα, αλλά αυτοί δεν μένουνε καιρό στην αρένα.
Εν τω μεταξύ χρησιμοποιούνται για προπέτασμα από τους διψασμένους για εξουσία, τους άρρωστους για κυριαρχία, τους διαχειριστές της εκλογικής φάρσας, τους προαγωγούς ενός ίματζ που κοτσάρουν παντού χωρίς να φοβούνται τη γελοιοποίηση. Ας μην παρεξηγηθώ: αν και η κοινοβουλευτική δημοκρατία σαπίζει όρθια, δεν προτείνω ούτε να την εξαφανίσουμε ούτε να την ανεχθούμε σαν το μη χείρον.
Δεν θέλω ούτε το «Βούλωσ’ το!» ούτε το «Μη σταματάς να μιλάς!». Θέλω να ξαναβρεί η πολιτική το αρχικό της νόημα: τέχνη της διακυβέρνησης της πολιτείας. Θέλω μια άμεση δημοκρατία που να πηγάζει όχι από δαρμένους, προδομένους πολίτες που λένε «καλά είμαι εδώ», αλλά από άνδρες και γυναίκες που νοιάζονται να προάγουν παντού την αλληλεγγύη και την πρόοδο του ανθρώπου.
Όταν τοπικές κοινότητες δρώντας συνολικά –στο πρότυπο των διεθνών ομοσπονδιών–
αποφασίσουν την αυτοδιαχείρισή τους και εξετάσουν:
–Με ποιο τρόπο θα προωθηθεί η δημιουργία μορφών δωρεάν ενέργειας προς χρήση όλων.
–Πώς θα ιδρυθεί ένας επενδυτικός συνεταιρισμός που θα χρηματοδοτήσει την οικοδόμησή της.
–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία η συλλογική διαχείριση ενός επενδυτικού ταμείου συγκροτημένου με τέτοια χρηματοδοτική συμμετοχή που να καθιστά δυνατή την άρνηση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων να καταβάλλουν τους δασμούς και τους φόρους που επιβάλλει το Κράτος-μπάνγκστερ.
–Πώς θα γενικευθεί η κατάληψη των εργοστασίων και η διαχείρισή τους από τους εργαζόμενους σε αυτά.
–Πώς θα οργανωθεί μια τοπική παραγωγή που θα προορίζεται για κατανάλωση από τις τοπικές και τις ομόσπονδες κοινότητες, ώστε να γλιτώσουμε από τις κομπίνες της αγοράς και να εξασφαλίσουμε σιγά σιγά τη δωρεάν διάθεση των αγαθών επιβίωσης, που καταργεί το χρήμα. (Μην πείτε πως είναι ουτοπία! Αυτό ακριβώς έκαναν το 1936 οι ελευθεριακές κοινότητες της Καταλονίας και της Αραγoνίας, πριν να τις συντρίψουν οι κομμουνιστές.)
–Πώς θα διαδοθεί η ιδέα και η πρακτική αυτού του δωρεάν που είναι το μόνο απόλυτο όπλο απέναντι στο εμπορευματικό σύστημα.
–Πώς θα ευνοηθεί η εξάπλωση των λεγόμενων βιολογικών αγροκτημάτων και η διείσδυσή τους μέσα στις πόλεις.
–Πώς θα πολλαπλασιαστούν μικρές σχολικές μονάδες γειτονιάς, απ’ όπου να έχουν εξοριστεί οι έννοιες του συναγωνισμού, του ανταγωνισμού και της αλληλοσφαγής. Ουτοπικό; Όχι. Στο Μεξικό, στο Σαν Κριστομπάλ, το Πανεπιστήμιο της Γης προτείνει μια δωρεάν εκπαίδευση στους πιο διαφορετικούς τομείς (συν τους παραδοσιακούς: εργαστήρια τσαγκαράδων, μηχανικών, ηλεκτρονικών, σιδηρουργίας, φυσικής καλλιέργειας, μαγειρικής, μουσικής, ζωγραφικής κτλ). Η μόνη απαιτούμενη ιδιότητα είναι η επιθυμία για μάθηση. Δεν υπάρχουν διπλώματα, αλλά ζητιέται από αυτούς «που ξέρουν» να μεταδίδουν δωρεάν και παντού τις γνώσεις τους.
–Πώς θα προικιστούν οι τοπικές κοινότητες με υγειονομικούς σταθμούς, όπου θα μπορεί να εξασφαλίζεται η βασική περίθαλψη με τη βοήθεια αγροτικών και συνοικιακών γιατρών.
–Πώς θα οργανωθεί ένα δίκτυο δωρεάν μεταφορών, που να μη μολύνει.
–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία μια ενεργή αλληλεγγύη με στόχο τα παιδιά, τους γέροντες, τους αρρώστους και τους αναπήρους, τα άτομα με νοητικές δυσκολίες.
–Πώς θα φτιαχτούν εργαστήρια καλλιτεχνικής δημιουργίας ανοιχτά σε όλους.
–Πώς θα μετατραπούν τα σουπερμάρκετ σε αποθήκες, όπου τα προϊόντα, τερπνά και ωφέλιμα, θα ανταλλάσσονται με πράγματα ή με υπηρεσίες, με στόχο να εξαφανιστεί το χρήμα και η εξουσία.
Τότε θα ψηφίσω. Με πάθος!!!
Τότε θα ψηφίσω. Με πάθος!!!
Τίτλος πρωτότυπου: Pourquoi je ne vote pas
1η έκδοση: Siné Hebdo, τ. 80, 17/3/2010
Έκδοση στην ελληνική γλώσσα: Bibliothèque des enfants perdus, Αθήνα 2010
http://classwar.espiv.net/?p=3022