Επιδημία; Κρατική σφαγή

Οι νεκροφόρες βρίσκονται παραταγμένες η μία πίσω από την άλλη μπροστά στο νεκροταφείο του Μπέργκαμο. Αυτή η εικόνα περισσότερο από πολλές άλλες, μας δείχνει την πραγματικότητα με όλη της τη σκληρότητα. Δεν μπορείς καν να αφήσεις ένα λουλούδι. Δεν μπορούν καν να τους συνοδεύσουν προς το τέλος. Πέθαναν μόνοι, χάνοντας την ανάσα τους αργά αργά.


Από τα παράθυρα, σε προκαθορισμένες ώρες, άνθρωποι φωνάζουν, τραγουδούν, χτυπούν τα πιάτα και συναντιούνται, μέσα σε ένα κλίμα εθνικής ανάτασης υποκινούμενο από τους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης. «Όλα θα πάνε καλά. Θα τα καταφέρουμε».


Η κυβέρνηση μέσα από τα διατάγματα που δημοσιεύτηκαν με φρενήρη ρυθμό το ένα μετά το άλλο ανέστειλε την συζήτηση, ακόμα και την αδύναμη δημοκρατική αντιπαράθεση, ακόμα και το εξαντλημένο τυπικό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και στρατολόγησε τους πάντες. Εκείνος που δεν υπακούει είναι εγκληματίας, σχιζοφρενής.


Για να είμαστε σαφείς. Καθένας από εμάς είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Εμείς οι αναρχικοί το γνωρίζουμε καλά αυτό: για εμάς, η ατομική ευθύνη του καθενός για τις πράξεις του είναι το θεμέλιο μιας κοινωνίας ελευθερίας και ισότητας.


Η φροντίδα των αδύναμων, των ηλικιωμένων, εκείνων που περισσότερο από άλλους διακινδυνεύουν τη ζωή τους είναι ένα καθήκον που νιώθουμε με μεγάλη ένταση. Πάντα. Σήμερα περισσότερο από ποτέ.


Ένα εξίσου ισχυρό καθήκον είναι να λέει κανείς την αλήθεια, εκείνη την αλήθεια που δεν φιλτράρει σωστά κάποιος που βρίσκεται κλεισμένος στο σπίτι του μπροστά στην τηλεόραση. Που, ωστόσο, στο μεγαλύτερό της μέρος, είναι ορατή στον καθένα.


Εκείνοι που ψάχνουν για την κρυμμένη αλήθεια, για μια σκοτεινή συνωμοσία που έχει προκληθεί από τον αγαπημένο τους κακούργο, κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα, διότι εκείνοι που τα έχουν ανοιχτά αγωνίζονται να αλλάξουν την άδικη, βίαιη, τυραννική και δολοφονική τάξη πραγμάτων.


Κάθε μέρα, ακόμα και σήμερα, ενώ οι άνθρωποι αρρωσταίνουν και πεθαίνουν, η ιταλική κυβέρνηση σπαταλά 70 εκατομμύρια ευρώ σε στρατιωτικές δαπάνες. Με τα χρήματα που ξοδεύονται σε μια από τις 366 ημέρες του δίσεκτου αυτού χρόνου, θα μπορούσαν να είχαν χτιστεί και εξοπλιστεί έξι νέα νοσοκομεία και ό,τι θα έμενε θα κάλυπτε την προμήθεια μασκών, εργαστηρίων, υλικών. Ένας αναπνευστήρας κοστίζει 4.000.000 ευρώ: επομένως 17.500 θα μπορούσαν να αγοράζονται κάθε μέρα. Πολλοί περισσότεροι από όσοι χρειάζονται τώρα.


Τα προηγούμενα χρόνια, όλες οι κυβερνήσεις που διαδέχτηκαν η μία την άλλη αδιακρίτως μείωναν τις δαπάνες για την υγεία, την πρόληψη, για τις ζωές όλων μας. Τον τελευταίο χρόνο, σύμφωνα με τις στατιστικές, το προσδοκώμενο ζωής μειώθηκε για πρώτη φορά. Πολλοί δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν για φάρμακα, ιατρικές επισκέψεις και ειδικευμένες υπηρεσίες, διότι πρέπει να πληρώσουν το ενοίκιο, το φαγητό, την μετακίνηση.


Έκλεισαν τα μικρά νοσοκομεία, μείωσαν τον αριθμό των γιατρών και νοσηλευτών, των αριθμό των κλινών, ανάγκασαν τους εργαζόμενους την υγεία να δουλεύουν υπερωρίες, να καλύψουν τις τόσες τρύπες.


Σήμερα, με την επιδημία, δεν υπάρχουν ουρές, δεν υπάρχουν πια λίστες αναμονής μηνών και χρόνων για μια διαγνωστική εξέταση: ακυρώθηκαν οι επισκέψεις και οι εξετάσεις. Θα τις κάνουμε όταν περάσει η επιδημία. Πόσοι άνθρωποι θα αρρωστήσουν και θα πεθάνουν από διαγνώσιμους και θεραπεύσιμους όγκους, η υγεία πόσων ανθρώπων θα χειροτερεύσει, διότι έθεσαν σε καραντίνα ότι απέμεινε από τη δημόσια υγεία; Εν τω μεταξύ, οι κλινικές και οι ιδιωτικές κλινικές διαφημίζονται και πολλαπλασιάζουν τα ταμεία τους, καθώς οι πλούσιοι ποτέ δεν θα μείνουν χωρίς θεραπεία.


Γι' αυτό η κυβέρνηση μας θέλει στα μπαλκόνια να τραγουδάμε «Είμαστε έτοιμοι για τον θάνατο. Η Ιταλία μας καλεί» (στμ. Στίχοι του εθνικού ύμνου της Ιταλίας). Ως καλοί στρατιώτες, ως κρέατα προς σφαγή, ως αναλώσιμοι, απαιτούν από εμάς σιγή και υποταγή. Έπειτα, όποιος απομείνει θα έχει ανοσία και θα είναι δυνατότερος. Μέχρι την επόμενη πανδημία.


Για αυτό τον λόγο, από τα μπαλκόνια μας, στους τοίχους των πόλεων, στις ουρές στα καταστήματα, λέμε με δυνατή φωνή, παρά τη μάσκα, πως αυτό που βιώνουμε είναι μια κρατική σφαγή. Πόσοι θάνατοι θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί εάν οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων είχαν κάνει κάτι για να προστατέψουν την υγεία μας;


Δεν είναι λάθος εκτίμηση, αλλά μια εγκληματική επιλογή.


Μέσα σε αυτά τα χρόνια, οι ερευνητές που ασχολούνται με μολυσματικές ασθένειες προειδοποιούσαν για τον κίνδυνο που διατρέχαμε, πως μια σοβαρή πανδημία ήταν πιθανή. Παρέμεναν φωνές βοώντων εν τη ερήμω.


Η λογική του κέρδους δεν επιτρέπει υποχωρήσεις. Όταν όλα τελειώσουν, οι φαρμακευτικές εταιρείες που δεν επενδύουν στην πρόληψη, θα κάνουν δουλειά. Θα βγάλουν χρήματα από τα φάρμακα που ανακαλύπτουν όλοι αυτοί οι ερευνητές που εργάζονται για την κοινότητα και όχι για να πλουτίζουν όσοι είναι ήδη πλούσιοι.


Μας έχουν κάνει να πιστεύουμε πως έχουμε ανοσία στις επιδημίες που πλήττουν τους φτωχούς, εκείνους που δεν έχουν τα μέσα να προστατεύσουν τον εαυτό τους, εκείνους που δεν έχουν καν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. O δάγγειος πυρετός, ο έμπολα, η ελονοσία, η φυματίωση είναι οι ασθένειες των φτωχών, των «οπισθοδρομικών», των «υποανάπτυκτων» πληθυσμών.


Έπειτα, μια μέρα, ο ιός έφτασε μέσω «διακεκριμένης θέσης» και άγγιξε την οικονομική «καρδιά» της Ιταλίας. Και τίποτα πια δεν είναι το ίδιο.


Όχι αμέσως όμως. Τα μίντια, οι ειδικοί και η κυβέρνηση μας έλεγαν πως η ασθένεια σκοτώνει μόνο τους ηλικιωμένους, τους ασθενείς, εκείνους που έχουν υποκείμενα νοσήματα. Τίποτα καινούργιο. Είναι ένα φυσιολογικό δεδομένο: δεν χρειάζεσαι πτυχίο ιατρικής για να το γνωρίζεις.


Οπότε, οι υπόλοιποι θεώρησαν ότι στην χειρότερη περίπτωση θα περάσουν μια ακόμα γρίπη. Αυτή η εγκληματική πληροφορία γέμισε τις πλατείες, τα μπαρ και τα πάρτυ. Δεν είναι αυτός ο λόγος που απέτυχε η ατομική ευθύνη, η οποία περνά μέσα από την ικανότητα να πληροφορείσαι και να κατανοείς, αλλά αφαίρεσε λίγο από το προσωπείο της αγιοσύνης που προσπαθεί να φέρει η κυβέρνηση, για να βγει απαλλαγμένη από τις ευθύνες της για την κρίση. Και ποιος ξέρει; Ίσως ακόμα δυνατότερη.


Μας λένε ότι το σπίτι μας είναι το μόνο ασφαλές μέρος. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι εργάτες που πρέπει κάθε μέρα να πάνε στο εργοστάσιο, χωρίς πραγματική προστασία, πέρα από τα λίγα που προσέφερε η Confindustria στα κρατικά συνδικάτα, επιστρέφουν σπίτι κάθε μέρα. Εκεί βρίσκονται ηλικιωμένοι συγγενείς, παιδιά, αδύναμοι άνθρωποι.


Μόνο ένα μικρό μέρος εκείνων που πηγαίνουν για ψώνια ή για να πάρουν λίγο αέρα έχουν μέσα προστασίας: μάσκες, γάντια, απολυμαντικά δεν είναι διαθέσιμα ούτε στα νοσοκομεία.


Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η προστασία δεν είναι απαραίτητη αν είσαι υγιής: αυτό είναι ψέμα. Όσα μας λένε σχετικά με την εξάπλωση του ιού διαψεύδονται ξεκάθαρα. Η αλήθεια είναι άλλη: δύο μήνες μετά το ξεκίνημα της επιδημίας στην Ιταλία, η κυβέρνηση δεν προμηθεύτηκε και δεν διένειμε τα απαραίτητα μέσα προστασίας για να ανακοπεί η μετάδοση του ιού.


Κοστίζουν πολλά. Στο Πεδεμόντιο, οι γιατροί μιλούσαν τηλεφωνικά σε ανθρώπους με πυρετό, βήχα, πονόλαιμο, παροτρύνοντας τους να πάρουν αντιπυρετικά και να μείνουν σπίτι για πέντε μέρες. Εάν χειροτερεύσουν έπειτα να πάνε στο νοσοκομείο. Κανείς δεν πήγε να κάνει την εξέταση. Εκείνοι που ζουν με αυτούς τους ασθενείς βρίσκονται παγιδευμένοι: δεν μπορούν να εγκαταλείψουν μόνους τους εκείνους που υποφέρουν και χρειάζονται βοήθεια, ρισκάροντας να μολυνθούν εάν η αναπνευστική ασθένεια ήταν λόγω του κορονοιού. Πόσοι μολύνθηκαν χωρίς να το γνωρίζουν και έπειτα μετέδωσαν την ασθένεια σε άλλους, βγαίνοντας δίχως προστατευτικά μέσα;


Ο αποκλεισμός στο σπίτι δεν θα μας σώσει από την επιδημία. Μπορεί να συμβάλλει στην επιβράδυνση της μετάδοσης του ιού, δεν θα τον σταματήσει.


Η επιδημία μετατρέπεται σε ευκαιρία για να επιβληθούν εργασιακές συνθήκες, οι οποίες επιτρέπουν σε εταιρείες να ξοδεύουν λιγότερα και να κερδίσουν περισσότερα. Τα διατάγματα του Κόντε προώθησαν την «έξυπνη εργασία» όπου ήταν εφικτή. Οι εταιρείες τα εκμεταλλεύονται για να την επιβάλλουν στους εργαζόμενους. Μένεις σπίτι και δουλεύεις διαδικτυακά. Η τηλεργασία θεσπίστηκε από νόμο του 2017 που παρέχει στις εταιρείες το δικαίωμα να την προτείνουν αλλά όχι να την επιβάλουν. Θα έπρεπε, επομένως, να εφαρμοστεί στο πλαίσιο μιας συμφωνίας που θα έδινε στους εργαζόμενους εχέγγυα για τις ώρες εργασίας, τον έλεγχό της, το δικαίωμα κάλυψης του κόστους σύνδεσης, κάλυψη σε περίπτωση ατυχήματος. Σήμερα, έπειτα από το διάταγμα αντιμετώπισης της επιδημίας του Covid-19, που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση Κόντε, οι εταιρείες μπορούν να επιβάλλουν την έξυπνη εργασία χωρίς συμφωνία ή διασφαλίσεις για τους εργαζόμενους. Η επιδημία επομένως μετατρέπεται σε ευκαιρία για την επιβολή νέων μορφών εκμετάλλευσης δίχως να προβληθεί αντίσταση.


Για τους σταθερά εργαζόμενους επιφυλάσσονται το ταμείο επανένταξης και τα επικουρικά ταμεία, για τους επισφαλώς εργαζόμενους, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αυτοαπασχολούμενους δεν υπάρχει καμία κάλυψη, πέρα από λίγα ψίχουλα. Εκείνοι που είναι άνεργοι δεν έχουν κανένα εισόδημα.


Εκείνοι που τολμούν να ασκήσουν κριτική, εκείνοι που τολμούν να λένε ενοχλητικές αλήθειες, δέχονται απειλές, καταστέλλονται, φιμώνονται.


Κανένα καθεστωτικό μέσο δεν έλαβε υπόψιν του τις καταγγελίες των δικηγόρων του συλλόγου των νοσηλευτών, ενός θεσμού που δεν έχει τίποτα το ανατρεπτικό. Οι νοσηλευτές και οι νοσηλεύτριες περιγράφονται ως ήρωες, εφόσον αρρωστήσουν και πεθάνουν σιωπηλά, δίχως να πουν τι συμβαίνει στα νοσοκομεία. Οι νοσοκόμες που λένε την αλήθεια απειλούνται με απολύσεις. Όσοι μολύνονται δεν αναγνωρίζονται ως εργατικά ατυχήματα, διότι το νοσοκομείο δεν είναι υποχρεωμένο να πληρώσει αποζημιώσεις σε εκείνους που εργάζονται κάθε μέρα δίχως προστασία ή με ελλιπή προστατευτικά μέσα.


Η αυτονομία των γυναικών δέχεται επίθεση από τον κυβερνητικό τρόπο διαχείρισης της επιδημίας.


Η φροντίδα των παιδιών τα οποία μένουν σπίτι διότι είναι κλειστά τα σχολεία, των ηλικιωμένων που βρίσκονται σε κίνδυνο, όσων έχουν αναπηρίες πέφτει στους ώμους των γυναικών, που είναι ήδη βαριά επιβαρυμένες λόγω της εργασιακής επισφάλειας.


Εν τω μεταξύ, σιωπηλά, οι κατοικίες μετατρέπονται σε χώρους καταναγκασμού, όπου οι γυναικοκτονίες πολλαπλασιάζονται.


Μέσα σε αυτή την εκκωφαντική σιωπή των πολλών, 15 κρατούμενοι πέθαναν κατά τη διάρκεια εξέγερσης στις φυλακές. Τίποτα δεν διέρρευσε σχετικά με τον θάνατό τους, πέρα από τις αστυνομικές ανακοινώσεις. Κάποιοι, που βρίσκονται ήδη σε σοβαρή κατάσταση, δεν μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο αλλά φορτώθηκαν και μεταφέρθηκαν να πεθάνουν σε φυλακές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Μια σφαγή, μια κρατική σφαγή.


Οι υπόλοιποι μετακινήθηκαν αλλού. Οι φυλακές είναι ασφυκτικά γεμάτες, δεν εγγυώνται την υγεία και την αξιοπρέπεια των κρατούμενων ακόμα και σε «κανονικές» συνθήκες, εάν θεωρηθεί κανονικό να κλειδώνεις ανθρώπους πίσω από κάγκελα. Για να τους προστατεύσει, η κυβέρνηση δεν βρήκε τίποτα καλύτερο να κάνει από το να αναστείλουν τις συνομιλίες με τους συγγενείς, ενώ οι φύλακες μπορούν να πηγαινοέρχονται κάθε μέρα. Η εξέγερση των κρατούμενων ξέσπασε μπροστά στο πραγματικό ρίσκο της επέκτασης της μόλυνσης σε μέρη που ο υπερπληθυσμός είναι ο κανόνας. Όσοι υποστήριξαν τον αγώνα των κρατουμένων στοχοποιήθηκαν και κατηγορήθηκαν. Η καταπίεση, που λειτουργεί υποστηρικτικά στα περιοριστικά μέτρα των διαταγμάτων της κυβέρνησης, ήταν ιδιαίτερα σκληρή. Στο Τορίνο παρεμπόδισαν ακόμα και μια απλή συγκέντρωση συγγενών και αλληλέγγυων στην είσοδο της φυλακής, παρέταξαν τις δυνάμεις ασφαλείας σε κάθε σημείο πρόσβασης στους γειτονικούς δρόμους γύρω από την φυλακή Vallette.


Οι εργαζόμενοι που προχώρησαν σε αυθόρμητες απεργίες ενάντια στον κίνδυνο της μόλυνσης, με τη σειρά τους κατηγορήθηκαν ότι παραβίασαν τα κυβερνητικά διατάγματα, γιατί διαδήλωσαν στο δρόμο για την υγεία τους.


Τίποτα δεν θα πρέπει να σταματήσει την παραγωγή, ακόμα και αν αφορά την παραγωγή που θα μπορούσε να διακοπεί δίχως καμία συνέπεια για τη ζωή όλων μας. Η λογική του κέρδους, της παραγωγής έρχεται πρώτη από όλα.


Η κυβέρνηση φοβάται ότι, μετά την εξέγερση στις φυλακές, θα ξεσπάσουν και άλλα μέτωπα του κοινωνικού αγώνα.


Επομένως, ο αμείλικτος αστυνομικός έλεγχος, η κινητοποίηση του στρατού, στον οποίο για πρώτη φορά ανατίθενται λειτουργίες δημοσίου ελέγχου, δεν είναι αποκλειστικά για την υποστήριξη των αστυνομικών δυνάμεων. Ο στρατιωτικός μετατρέπεται σε αστυνομικό: η διαδικασία ώσμωσης που ξεκίνησε πριν κάποιες δεκαετίες φτάνει στο τέλος. Ο πόλεμος δεν σταματά. Στρατιωτικές επιχειρήσεις, ασκήσεις, πεδία βολής βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Είναι ο πόλεμος εναντίον των φτωχών στον καιρό του Covid 19.


Η κυβέρνηση απαγόρευσε κάθε μορφή δημόσιων διαδηλώσεων και πολιτικών συναντήσεων.


Το να διακινδυνεύεις τη ζωή σου για το αφεντικό σου ανάγεται σε κοινωνικό καθήκον, ενώ οι πολιτιστικές και πολιτικές δράσεις θεωρούνται εγκληματικές δραστηριότητες.


Πρόκειται για μια προσπάθεια, όχι τόσο προκαλυμμένη, να απαγορευτεί κάθε μορφή αντιπαράθεσης, συζήτησης, αγώνα, δημιουργίας δικτύων αλληλεγγύης που θα υποστήριζαν πραγματικά όσους βρίσκονται σε πιο δύσκολη θέση.


Η δημοκρατία έχει πήλινα πόδια. Η δημοκρατική αυταπάτη έχει λιώσει όπως το χιόνι στον ήλιο μπροστά στην επιδημία. Τα μέτρα από καθ'έδρας του πρωθυπουργού γίνονται αποδεκτά με ενθουσιασμό: καμία συζήτηση, καμία έγκριση από τον ναό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αλλά ένα απλό διάταγμα. Όποιος δεν το σέβεται είναι δολοφόνος, εγκληματίας και δεν αξίζει έλεος.


Με αυτόν τον τρόπο, οι πραγματικοί ένοχοι, εκείνοι που περικόπτουν τις δαπάνες για την υγεία και μεγεθύνουν τις στρατιωτικές δαπάνες, εκείνοι που δεν διασφαλίζουν μάσκες ούτε για τους νοσηλευτές, εκείνοι που στρατιωτικοποιούν τα πάντα αλλά δεν προμηθεύουν υλικά γιατί «κοστίζουν 100 ευρώ» υπογράφουν την απαλλαγή με την έγκριση των κρατούμενων του τρόμου.


Ο φόβος είναι ανθρώπινος. Δεν θα πρέπει να ντρεπόμαστε για αυτό, αλλά δεν θα πρέπει επίσης να επιτρέψουμε στους πολιτικούς επιχειρηματίες του φόβου να χρησιμοποιήσουν για να αποκτήσουν την συναίνεση στις εγκληματικές πολιτικές.


Παλέψαμε να εμποδίσουμε το κλείσιμο των μικρών νοσοκομείων, που θα εξαφάνιζαν πολύτιμες δομές υγείας για όλους. Ήμασταν στις πλατείες δίπλα στους εργαζόμενους τεσσάρων νοσοκομείων και σε πολλές άλλες γωνιές της περιφέρειάς μας.


Τον Νοέμβριο βρισκόμασταν στους δρόμους ενάντια στην έκθεση της αεροδιαστημικής πολεμικής βιομηχανίας. Παλεύουμε κάθε μέρα ενάντια στον μιλιταρισμό και τις πολεμικές δαπάνες. Είμαστε στον δρόμο του αγώνα NoTav, καθώς 1000 ώρες εντατικής θεραπείας πληρώνονται με ένα μέτρο του Tav.


Σήμερα βρισκόμαστε στο πλευρό όσων δεν θέλουν να πεθάνουν στη φυλακή, των εργαζόμενων που κατηγορούνται διότι διαμαρτύρονται ενάντια στην έλλειψη προστασίας απέναντι στην εξάπλωση του ιού, των νοσηλευτών που εργάζονται δίχως προστασία και διακινδυνεύουν τη δουλειά τους λέγοντας τι συμβαίνει στα νοσοκομεία.


Σήμερα, ένα μεγάλο μέρος των κινημάτων πολιτικής και κοινωνικής αντίστασης παραμένουν σιωπηλά, αδύναμα να αντιδράσουν, συντετριμμένα κάτω από την κοινωνική πίεση, η οποία εγκληματοποιεί εκείνους που δεν δέχονται ασυζητητί την κατάσταση του αυξανόμενου κινδύνου που προκλήθηκε από τις κυβερνητικές επιλογές του παρελθόντος και του παρόντος.


Ο περιορισμός των ταξιδιών και των επαφών είναι εύλογος, αλλά ακόμα πιο εύλογο είναι να παλέψεις για να μπορείς να το κάνεις με ασφάλεια. Πρέπει να βρούμε τους τρόπους και τους τόπους για να παλέψουμε την βία εκείνων που μας φυλακίζουν, επειδή δεν γνωρίζουν και δεν θέλουν να μας προστατέψουν.


Ως αναρχικοί, γνωρίζουμε πως η ελευθερία, η αλληλεγγύη, η ισότητα μέσα από την διαφορετικότητά μας κατακτιέται μέσα από τον αγώνα, δεν ανατίθεται σε κανένα, ακόμα λιγότερο στην κυβέρνηση, των οποίων η μόνη ηθική είναι η διατήρηση των θέσεων εξουσίας.


Όχι. Δεν είμαστε «έτοιμοι να πεθάνουμε». Δεν θέλουμε να πεθάνουμε και δεν θέλουμε κανείς να αρρωστήσει και να πεθάνει. Δεν θα καταταγούμε στις στρατιές που προορίζονται για σιωπηλή σφαγή. Είμαστε αποστάτες, εξεγερμένοι, παρτιζάνοι.Απαιτούμε το άδειασμα των φυλακών, απαιτούμε στέγη για όσους δεν έχουν, απαιτούμε να διακοπούν οι πολεμικές δαπάνες, να εγγυηθούν σε όλους κλινικές εξετάσεις και να παράσχουν σε όλους μέσα προστασίας από την επιδημία.


Δεν θέλουμε να επιβιώσουν μόνο οι δυνατότεροι, θέλουμε ακόμα και εκείνους που έχουν ζήσει για μεγάλο διάστημα να συνεχίσουν.


Θέλουμε εκείνους που είναι ασθενείς να έχουν κάποιον που να τους αγαπά και να τους φροντίζει: με μερικά F-35 μαχητικά-βομβαρδιστικά μπορούμε να έχουμε προστατευτικές στολές και όλα τα απαραίτητα μέσα ώστε κανείς να μην πεθάνει μόνος πιά.


Θα πάνε όλα καλά; Θα τα καταφέρουμε; Εξαρτάται από τον καθένα από εμάς.


Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της Αναρχικής Ομοσπονδίας του Τορίνο (Federazione Anarchica Torinese – FAI)


Συνέλευση της 15ης Μάρτη 2020


Υ.Γ.Αφιερώνουμε το κείμενο μας στη μνήμη του Ennio Carbone, ενός αναρχικού, ενός γιατρού που αφιέρωσε τη ζωή του στην επιστημονική έρευνα, προσπαθώντας να την απομακρύνει από τα άγρια χέρια της βιομηχανίας η οποία χρηματοδοτεί μόνο αυτό που θέλει.


Σε ανυποψίαστους χρόνους, μας είπε για τον κίνδυνο μιας πανδημίας όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα.


Η φωνή του και η εμπειρία του λείπουν στις δύσκολες αυτές ημέρες.