Κάλεσμα σε Αντικρατική Διαδήλωση

Από το επίσημο ξέσπασμα της παγκόσμιας συστημικής κρίσης το 2007 και την εκδήλωση της στην ελλαδική επικράτεια με την μορφή της κρίσης χρέους, μια σειρά από κυβερνήσεις έρχονται ανακατεύοντας τις συνταγές καθεστωτικής διαχείρισης, μέσα σε ένα περιβάλλον εντεινόμενων ανακατατάξεων και μεταβολών που άλλοτε συνοδεύεται από γενικευμένη ανασφάλεια και ενίοτε από παροδικές κάμψεις “σταθερότητας”. Η εξισορρόπηση της κοινωνικής οργής μετά από 10 χρόνια μνημονίων και η προσπάθεια διάσωσης του συστήματος βρίσκονται στο επίκεντρο κάθε κυβερνητικού σχηματισμού είτε προέρχεται από τα δεξιά, είτε τα αριστερά του πολιτικού χάρτη.
Μετά την έξοδο του ελληνικού κράτους στις κεφαλαιοαγορές και τη λήξη της τρίτης δανειακής σύμβασης, το πολιτικό σύστημα θριαμβολογεί για το «τέλος των μνημονίων» και προαναγγέλλει την έναρξη μιας νέας μεταβατικής περιόδου οικονομικής ανάπτυξης. Είτε με το εμπόριο αριστερής ελπίδας, είτε με το εμπόριο “ανάπτυξης και προσφοράς φοροελαφρύνσεων” της δεξιάς, το κράτος έχει συνέχεια. Πίσω από τα μηνύματα των πολιτικών ελίτ και των εκπροσώπων των αγορών για την “ανάκαμψη που έρχεται”, κρύβεται η πραγματικότητα της διαρκούς υποτίμησης και εκμετάλλευσης των ζωών μας από ένα σύστημα παραδομένο στην αβεβαιότητα και τις δομικές του αντιφάσεις.

Παρά τις κυρίαρχες μυθολογίες περί «μεταμνημονιακής περιόδου» και «εξόδου από την κρίση», όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής προχωρά προοδευτικά προς μια διευρυνόμενη δυστυχία. Οι γνωστές εικόνες στις ουρές του ΟΑΕΔ και τα ράντζα στους διαδρόμους των δημόσιων νοσοκομείων, η διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων κι οι συντάξεις πείνας, τα νοικοκυριά χωρίς ρεύμα και τα συσσίτια των αστέγων, τα εκτοξευμένα ενοίκια λόγω airbnb και οι απόκληροι στους δρόμους της Αθήνας, τα χιλιοπληρωμένα μεταπτυχιακά κι οι υποστελεχωμένες σχολικές αίθουσες, οι φυλακές όπου συνωστίζονται απελπισμένοι/ες μικροπαραβάτισσες/ες κι οι αποθήκες ανθρώπινων ψυχών που περισσεύουν στα ψυχιατρικά άσυλα, η επισφαλής κι απλήρωτη εργασία, το καθεστώς εξαίρεσης των μεταναστών/τριων, τα εργατικά ατυχήματα στους χώρους δουλειάς και τα δωδεκάωρα μεροκάματα για «τυχερούς-ές», συνθέτουν το κοινωνικό πορτρέτο των ημερών μας. Κι ενώ η φτώχεια και η απελπισία για την κοινωνική βάση ολοένα και βαθαίνει, ο πλούτος της κυρίαρχης αστικής τάξης πολλαπλασιάζεται, με τα αφεντικά να μετατοπίζουν το βάρος της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων και του κόσμου που μοχθεί για επιβίωση.
Η ιστορική δέσμευση του κράτους, με όποιο προσωπείο κι αν μας συστήνεται, είναι η προάσπιση των συμφερόντων της κυρίαρχης οικονομικής τάξης με οποιοδήποτε κοινωνικό κόστος. Σαν θεσμός ταξικής κυριαρχίας, το κράτος είναι εγγενώς προορισμένο να νομοθετεί και να περιφρουρεί τα οικονομικά και πολιτικά προνόμια μιας αισχρής μειοψηφίας που καρπώνεται τον κοινωνικό πλούτο και να επιβάλλει την θέλησή της με ιδεολογικούς ή στρατιωτικούς όρους. Ταυτόχρονα, το κράτος είναι ο καταστροφέας κάθε αδιαμεσολάβητης δραστηριότητας που πηγάζει απ’ τα κάτω, είναι ο εγγυητήριος θεσμός υποδούλωσης και περιχαράκωσης της ανθρώπινης ελευθερίας. Κανένα κράτος ιστορικά δεν μπόρεσε να διασφαλίσει την ισότητα, αφού σε όλες του τις εκδοχές, αποτελεί μηχανισμό διαχωρισμένης εξουσίας, μηχανισμό ταξικά προσδιορισμένο.
Η διαδοχή των μοντέλων διαχείρισης στο πεδίο της διακυβέρνησης είναι μέρος της συστημικής ανανέωσης και αναδίπλωσης του κράτους. Οι νεοφιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των κυβερνήσεων, οι οποίες εκφράζουν τις ανά καιρούς τάσεις του κεφαλαίου, δεν μεταλλάσσουν την ιστορικά καθορισμένη ουσία του. Όπως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διαδραμάτισε τον ιστορικό ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, αυτόν της ενσωμάτωσης και περιορισμού των αγώνων, προσφέροντας “ανάσες” στο σύστημα με την επιβολή επώδυνων μέτρων χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις, έτσι και η δεξιά διακυβέρνηση αναλαμβάνει το ολοκληρωτικό ξεδίπλωμα της νεοφιλελεύθερης ατζέντας, πατώντας στο έδαφος της κοινωνικής ερήμου που της παρέδωσε η “κυβέρνηση της αριστεράς”. Μια διαδοχή “στρατηγικών” με τα αφεντικά κερδισμένα και την κοινωνική βάση λεηλατημένη.
Η αστυνομική/κατασταλτική εκστρατεία που διεξάγεται το τελευταίο διάστημα, επιχειρεί να ολοκληρώσει το χτύπημα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων: η καταστολή έρχεται να συνεχίσει την επίθεση στον κόσμο της βάσης που αγωνίζεται, διαδεχόμενη την τακτική της αφομοίωσης της προηγούμενης κυβέρνησης, με την απροκάλυπτη και δολοφονική βία των ξαμολημένων μπάτσων στους δρόμους, τα πανεπιστήμια και τους χώρους αγώνα. Στο έδαφος της ρητορικής της «εγκληματικότητας» και της προσχηματικής συσχέτισής της με αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, το δόγμα «νόμος και τάξη» καλλιεργείται συστηματικά προς ικανοποίηση ακροδεξιών και συντηρητικών ακροατηρίων, προδίδοντας παράλληλα το στρατηγικό αδιέξοδο της ΝΔ. Την ίδια στιγμή, η καθεστωτική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ προσδοκά μέσα από μιαν ατζέντα δικαιωμάτων, να δημιουργήσει νέους διαύλους με τα “κινήματα” και να αξιοποιήσει μελλοντικούς αγώνες για την κυβερνητική επαναφορά της.
Η κρατική καταστολή δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή με την αποκοπή από την ταξική της μήτρα ή ως μια ιδεολογική εμμονή της «κακιάς δεξιάς». Η κατασταλτική επίθεση των ημερών προλειαίνει το έδαφος για μια σαρωτική επίθεση στα προλεταριακά στρώματα. Είναι το όχημα επιθετικής αναδιάταξης του κεφαλαίου ενόψει ενός νέου επεισοδίου της κρίσης και της νέας μνημονιακής λαίλαπας που έρχεται και καλλιεργεί τον φόβο τόσο προς τις ήδη αγωνιζόμενες κοινωνικές δυνάμεις όσο και προς όσες ακόμη δεν έχουν συλλογικοποιηθεί ή βγει στο δρόμο αλλά συνιστούν δυνάμει σπίθα με το επερχόμενο κύμα φτωχοποίησης. Οι επιθέσεις σε εστίες αγώνα κι οι εκκενώσεις καταλήψεων, η αναδιάταξη κι αυστηροποίηση του ποινικού κώδικα κι η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, οι διάχυτοι ξυλοδαρμοί κι οι συλλήψεις, τα “αναπτυξιακά” νομοσχέδια και η καταστρατήγηση των απεργιακών δικαιωμάτων σε συνέχιση του νόμου Αχτσιόγλου, είναι μόνον ο πρόλογος. Στους καιρούς που τείχη υψώνονται μέσα στις ίδιες μας τις πόλεις και ενώ η φύση λεηλατείται ασύστολα για την αύξηση της κερδοφορίας αυτών που κατέχουν τον πλούτο, στους καιρούς που ξαναχτίζονται στρατόπεδα συγκέντρωσης για της γης τους κολασμένους, στους καιρούς που ο εθνικιστικός βούρκος βρίσκει ευκαιρίες να αναπτερώνεται, εκεί που κάθε λογής ναζιστικά σκουπίδια εκδηλώνουν το μισανθρωπικό τους μίσος, εκεί που το ελληνικός κράτος εξοπλίζεται για να λάβει τη μερίδα του λέοντος στην αναδιανομή του γεωπολιτικού χάρτη, ο εχθρός είναι εδώ: στην ίδια μας τη χώρα!
Απέναντι στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου, τις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις και το δόγμα «νόμος και τάξη», να συνδέσουμε τους αγώνες του σήμερα και τις κοινωνικές εξεγέρσεις σε όλα τα σημεία της γης με την ευρύτερη επαναστατική προοπτική και το πρόταγμα για ένα επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό. Απέναντι στην απειλή της ίδιας της κοινωνικής επιβίωσης, να αναλάβουμε το ιστορικό καθήκον μέσα από την οργανωμένη και μαχητική μας αντίσταση για την δημιουργία ενός κόσμου σύμφωνα με τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα όνειρά μας. Έχοντας ως κεντρικό στόχο και προοπτική την οικοδόμηση μιας αταξικής και ακρατικής κοινωνίας, μόνο μέσα από την στρατηγική κατεύθυνση των αγώνων προς μια κοινωνική επανάσταση μπορούμε να νοηματοδοτήσουμε τις αντιστάσεις του σήμερα. Στο δρόμο της ισότητας, της αλληλεγγύης και της ελευθερίας, ας ξεχυθούμε στους δρόμους…
ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
Σάββατο 18 Γενάρη 18.30. Προσυγκέντρωση πλατεία Κάνιγγος
 ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ