Ύστερα από
επιτυχημένες διεκδικήσεις των εργατών στον Καναδά το 1872 η αστική
Τάξη πανικόβλητη έπνιξε στο αίμα τις εξεγέρσεις των εργατών του Σικάγο στις
αρχές Μάη του 1886.
Η πρώτη
απεργία στον τότε υπό οθωμανική διοίκηση ελλαδικό χώρο, έλαβε χώρα την
Πρωτομαγιά του 1888 στην πόλη
της Δράμας, από τους καπνεργάτες με κύριο αίτημα τις δέκα ώρες εργασίας, καθώς
εκείνη την εποχή οι εργάτες εργάζονταν από δώδεκα έως και δεκατρείς ώρες
ημερησίως.
Σήμερα στα
θέματα της ελαστικής εργασίας, του οκταώρου, των δολοφονικών συνθηκών εργασίας,
της οικονομικής εξαθλίωσης, της διεκδίκησης των επιδοτήσεων από
μεγαλοϊδιοκτήτες γης εις βάρος του μικρού κλήρου, της διάλυσης της κοινωνικής
συνοχής, έρχεται να προστεθεί ένα ακόμα. Της κομμουνιστικοποίησης των αγώνων.
Οι
εργαζόμενοι διασπασμένοι και διχασμένοι παραμένουν εγκλωβισμένοι στην
ιδεολογική βιτρίνα του συστήματος και γίνονται αναπαραγωγοί μιας ηθικής
απόμακρης από τις επιδιώξεις του αναρχικού χώρου.
Τα τελευταία
όμως χρόνια παρατηρείται μια
μαρξιστοποίηση του αναρχικού κόσμου με την αφομοίωση εννοιών και συμπερασμάτων
όπως «Η ήττα του καλοκαιριού του 2015 μαζί με τη χρεοκοπία του κοινοβουλευτικού
δρόμου, τη διάψευση των ρεφορμιστικών αυταπατών του ΣΥΡΙΖΑ και την πλήρη
ενσωμάτωσή του έχει αφήσει το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου του ταξικού μας στρατοπέδου
απογοητευμένο, να ψάχνει για ατομικές λύσεις» κάθε άλλο αποτελούν αφετηρία
αναρχικών αντιλήψεων της πολιτικής, αφού αναγνωρίζουν τον κοινοβουλευτισμό,
αλλά και την απογοήτευσή τους που ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε.
Ο Μύθος της
επαναστατικής εργατικής τάξης έχει τόσο ξεθωριάσει όσο και ένα ρούχο απλωμένο
στον ήλιο. Χωρίς συνείδηση δεν υπάρχει ούτε επαναστατική τάξη ούτε προλεταριάτο
που θα φέρει την αλλαγή στον κόσμο.
Η εξαγορά των
προλέτ και των συνειδήσεων με ένα σουβλάκι την πρωτομαγιά στην Καραθώνα, απογυμνώνει
ακόμα περισσότερο αυτούς που πιστεύουν πως μπορούν τους να καθοδηγήσουν, όπως
οι μαρξιστές και τα αναρχικά δισέγγονά τους και να τους προσφέρουν τη
μετεπαναστατική κοινωνία.
Η κοινή οικονομική κατάσταση που βιώνουμε ως κοινωνικό
περιθώριο, μαζί με τους φτωχούς, τους άνεργους, τους εργαζόμενους, τους
μετανάστες είναι μία εξαναγκαστική κατάσταση κι όχι μία συνειδητή επιλογή.
Δεν έχουμε κάθε πρωτομαγιά να διεκδικήσουμε την ελευθερία
μας από τον καπιταλισμό, αλλά και την απελευθέρωσή μας από μαρξιστικές
αντιλήψεις και ιδεοληψίες περί αναγκαιότητας του κράτους.
Για την Κοινωνική Επανάσταση και την Αναρχία
ΑΣΑ LUPUS
lupus@espiv.net
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου