Το ένδυμα καθορίζεται από τον τρόπο ζωής

 Η ιστορία των Ρομ έρχεται από πολύ μακριά

Της Γιούλας Πουλή.

Η πιο σύγχρονη έρευνα λέει ότι μετακινήθηκαν από την Ινδία στη Μέση Ανατολή και στην Ευρώπη, από το 500 έως το 1000 μ.χ. περίπου. Την ενδυματολογική επιρροή από Ινδία , την βλέπουμε ακόμα και σήμερα σε διάφορες φυλές των Ρομά.

Η 8η Απριλίου είναι μέρα γιορτής για τους τσιγγάνους όλου του κόσμου, γίνονται πορείες και συγκεντρώσεις, παρελάσεις σε πολλές πόλεις. Αυτή την ημέρα έγινε στο Λονδίνο το Πρώτο Παγκόσμιο Συνέδριο των Ρομα ,ήταν το πρώτο βήμα σε έναν αγώνα για την αναγνώριση των δικαιωμάτων τους από τη διεθνή κοινότητα .



Η ιστορία των Ρομά, φέρνει μαζί της έναν ιδιαίτερα εκφραστικό τρόπο ένδυσης . Παρόλο που σήμερα τα υφάσματα αλλάζουν, δεν παύει να επικρατεί το ίδιο περίπου ύφος, σε πρότυπα και κανόνες, που ποικίλλουν . Το ένδυμα χαρακτηρίζει αυτόν τον πολιτισμό . Κάτι σαν γούστο θα το ονομάζαμε σήμερα . Από τις μαντίλες και τη βράκα της γιαγιάς τσιγγάνας, μέχρι τον τρόπο που τα νέα κορίτσια συνδυάζουν τη φούστα με το κολάν, το χτένισμα των μαλλιών και το σάλι τους που ρίχνουν στους ώμους, το γούστο έχει κάτι κοινό, στο στυλ, στη στάση , στο λίκνισμα. Χρώματα και περίτεχνα σχέδια υφασμάτων όλα σε υπερβολική δόση. Πλουραλισμός, Έκφραση.
Οι κοινές πολιτισμικές αξίες που δημιούργησαν το γούστο και τον τρόπο ντυσίματος , συνδέονται με τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση . Μια εικόνα μιας γυναίκας τσιγγάνας γεροδεμένης με μια κοτρόνα στα χέρια να σπάει ενα κασόνι για τη φωτιά, ντυμένη με πλουμιστή φούστα πιασμένη στη βράκα , τα χοντρά πόδια και μπράτσα, δείγμα δύναμης, το μαντίλι δεμένο πειρατικά, για κατανοητούς λόγους. Οι δυσκολίες της ζωής στο σώμα...και έτσι διαμορφώνεται το ρούχο.
Από που έρχεται και πως καταλήγει το ρούχο να γίνει η επιλογή μας; Έχει άμεση σχέση λοιπόν με το πρακτικό και το ψυχολογικό πλαίσιο, άλλα και με το πολιτισμικό και ιστορικό, και γενικά με ο τι μας αφορά.
Είναι μέρος της προσωπικότητας, είναι η επικοινωνία και η ανάγκη έκφρασης! Στο μέλλον ίσως να είναι τα μοντέλα μιας πασαρέλας, όπως και να έχει, εύχομαι να μη χαθεί από αυτούς τους αγνούς ανθρώπους αυτή η αυθόρμητα ελεύθερη ανάγκη έκφρασής τους!