Εκδήλωση για την Εργατική Πρωτομαγιά στο Άργος

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΗΣ ΔΕΝ ΑΝΘΙΖΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΠΟΤΙΣΤΕΊ ΜΕ ΑΙΜΑ

Η 1η του Μάη αποτελεί παγκόσμιο ορόσημο της συνειδητής έναρξης ταξικών συγκρούσεων με σημαντικότατη συμβολή των ανθρώπων που διαπνέονται από τις ιδέες της Αναρχίας, της πραγματικής Ελευθερίας.

Κομβική στιγμή για την οργάνωση του εργατικού κινήματος στην Αμερική ήταν η δημιουργία του Κεντρικού Εργατικού Συνδικάτου το 1884, το οποίο είχε ξεκάθαρη αγωνιστική και ανατρεπτική πολιτική, καθώς και άμεση επαφή και επικοινωνία με την Μαύρη Διεθνή( Διεθνής οργάνωση εργαζομένων).

Αν σήμερα στεκόμασταν στο ιστορικό του 1884 θα κάναμε απλά ένα μνημόσυνο στους συντρόφους που έπεσαν τότε από τις σφαίρες των μπάτσων. Θα συνεχίζαμε με ένα ακόμα μνημόσυνο των συντρόφων μας που τα τελευταία χρόνια έχασαν την ζωή τους από τα κρατικά πυρά και θα καταλήγαμε να καταθέτουμε στεφάνια και να τρέχουμε στην συνέχεια σε αγρούς και παραλίες να απολαύσουμε τον Μάη και την ζωή.

Την ζωή;

Ποια ζωή;

Αυτή που μας καθόρισαν άλλοι.

Αυτή που μας την στερούν άλλοι.

Αναρωτιέσαι πολίτη γιατί πέθαναν οι σύντροφοι το 1884;

Για το 8ωαρο, πέθαναν. Για το οκτάωρο που στην πράξη έχει καταργηθεί από καιρό, και με την συναίνεση των συστημικών συνδικάτων.

Τότε εργάζονταν 72 ώρες την εβδομάδα. Πέθαιναν από το κρύο, όπως και σήμερα. Κατέληγαν στις φυλακές, γιατί δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Τους έπαιρναν τα σπίτια για ένα κομμάτι ψωμί, για ένα μπουκάλι γάλα για τα παιδιά τους. Και σήμερα..;

Και σήμερα μήπως δεν συμβαίνει το ίδιο; Μήπως οι μισθοί ανταποκρίνονται στο ωράριο που δουλεύεις; Μήπως δεν κινδυνεύεις να χάσεις το σπίτι σου; Μήπως τα παιδιά σου ξαναμένουν αμόρφωτα; Μήπως ξαναγυρίζεις εργασιακά 2 αιώνες πίσω;

Πριν από χρόνια μπρος απ τα εργατικά κέντρα, δεξιοί και αριστεροί εργάτες τραγουδούσαν ενωμένοι το “πέσατε θύματα αδέλφια μου εσείς”. Το τραγουδούσαν όμως ,τόσο πολιτικά παράφωνα, μέχρι που δεν πατούσε κανείς εργαζόμενος στα εργατικά κέντρα. Και στο τέλος οι τιμημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ τα έκλεισαν.

Το εργατικό κίνημα, όπως και το αγροτικό παραμένουν σήμερα ακρωτηριασμένα και αδρανή. Χωρίς στόχους και ουτοπίες, αρκούνται να εκλιπαρούν την εξουσία, το κράτος και τους θιασώτες του να τους πετάξουν μερικά ψίχουλα κάτω από το τραπέζι των ολιγαρχών.

Τα ΜΜΕ, πέρα από τις φαινομενικές αντιπαραθέσεις τους φροντίζουν να παραπληροφορούν τους εργαζόμενους. Φροντίζουν να τους εξαπατούν συστηματικά συστημικά.

Πανηγυρίζουν για ραγδαία πτώση 3,53% του δείκτη της εγγεγραμμένης ανεργίας (όσοι έχουν εκδώσει κάρτα ανεργίας του ΟΑΕΔ) σε σχέση με τον περασμένο Μάρτιο αποσιωπώντας πως πρόκειται για πτώση της στατιστικής ανεργίας με συμβάσεις μερικής ή εποχικής απασχόλησης, που δεν αποτελούν πάγιες θέσεις εργασίας. Είναι το ίδιο παλιό τρικ με την παράταση της στρατιωτικής θητείας που είχαμε παλαιότερα.

Οι εργασιακές συνθήκες απαιτούν σήμερα ξεκάθαρες ταξικές θέσεις και ελευθερία έκφρασης των εργαζομένων που μόνο ο αναρχοσυνδικαλισμός μπορεί να τα εγγυηθεί. Όπως πριν 134 χρόνια έτσι και σήμερα θα πρέπει να αποκτήσουν τα συνδικάτα ξεκάθαρη αγωνιστική και ανατρεπτική πολιτική. Αναγνωρίζουμε το συνδικαλισμό ως μέσο πάλης αρκεί αυτό να μην είναι όργανο κανενός κόμματος αλλά αντίθετα να αποτελεί μία αντιιεραρχική απάντηση στον γραφειοκρατικές και ελιτίστικες λογικές. Μέσα από τέτοιες αδιαμεσολάβητες διαδικασίες ο εργαζόμενος έχει τη δυνατότητα να αγωνιστεί για τα δίκαια αιτήματα του και να αρχίσει να αντιλαμβάνεται την ανάγκη για ανατροπή του τωρινού εκμεταλλευτικού συστήματος.

Να ορθώσουμε τις αντιστάσεις μας στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις σχολές και αλλού να οργανωθούμε και να προτάξουμε την κοινωνική επανάσταση σαν ισχυρή απάντηση στους κρατούντες.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΤΑΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

ΖΗΤΩ Η ΖΩΗ

(Αναρχική Συνέλευση Άργους Lupus)

Επικοινωνία:lupus@espiv.net

Μέλος Συντονιστικού Αναρχικών ομάδων Πελοποννήσου