Rojava
Zapatistas
Σύντροφοι από την Επαναστατική Αναρχική Δράση (DAF) στην Τουρκία εκφράζουν την αλληλεγγύη τους με τους Κούρδους υπερασπιστές στο Κομπάνι στα Συρο-Τουρκικά σύνορα. Η DAF έχει συστηματικά καλέσει αναρχικές ομάδες παντού να στηρίξουν την επανάσταση στην Rojava.
Ακολουθεί ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Petar Stanchev. Ο Petar Stanchev τελειώνει τις σπουδές του στις Λατινοαμερικανικές Σπουδές και Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Πανεπιστήμιο του Essex. Έχει προηγουμένως ζήσει και σπουδάσει στο Μεξικό και έχει συμμετάσχει στο κίνημα αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας για τέσσερα χρόνια.
Η δογματική κριτική του λαϊκού αγώνα για αυτονομία στην Chiapas και την Rojava αποκαλύπτει μια αποικιοκρατική στάση που πρέπει να παταχθεί από το κίνημά μας.
Το 2002, η Αμερικανική ακαδημαϊκή εφημερίδα Green Anarchy δημοσίευσε ένα άρθρο με έντονη κριτική στάση ως προς το κίνημα των Ζαπατίστας, περιλαμβάνοντας ένα συμπέρασμα που επαλήθευε τους χειρότερους φόβους του συγγραφέα: '' Το EZLN δεν είναι αναρχικό!'' Μέσα στο κείμενο οι Ζαπατίστας σκιαγραφούνται ως ''πρωτοποριακοί εθνικιστές'' και ''ρεφορμιστές'' που τους είχε αφαιρεθεί κάθε δικαίωμα να αποκαλούν τους εαυτους τους αναρχικούς από την επιτροπή πιστοποίσης αναρχικών φρονιμάτων - ακόμα κι αν οι αυτόχθονες επαναστάτες δεν ζήτησαν ποτέ να τους αποκαλέσουν αναρχικούς.
Το EZLN απάντησε στο άρθρο -παρόλο που ο Subcomandante Marcos ξεκαθάρισε πως λίγοι Ζαπατίστας επιθυμούν να ξεκινήσουν μια ανταλλαγή επιχειρημάτων με ''ασήμαντα στοιχεια στα περιθώρια της ιδεολογίας'' και ακόμα λιγότεροι εξεγερμένοι άνδρες και γυναίκες νοιάζονται για την κριτική ''ανθρώπων που το μεγαλύτερο κατόρθωμά τους είναι να διανέμουν την έλλειψη κατανοήσης και γνώσης τους σε περιοδικά και εφημερίδες''. Αλλα ο Μάρκος αποφάσισε να απαντήσει στο άρθρο ούτως ή άλλως γιατί ήταν ένα καθαρό παράδειγμα παλιού, καλού αποκιοκρατισμού:
'' Αυτές οι αντιλήψεις, κρυμμένες καλά υπό τον μανδύα της αντικειμένικοτητας είναι οι ίδιες που αντιμετωπίζουμε τα τελευταία 500 χρόνια, όπου κάποιος άλλος σε κάποια άλλη χώρα από κάποια άλλη κουλτούρα, νομίζει πως γνωρίζει τι είναι καλύτερο για μας, περισσότερο από όσο εμείς''.
Θέσεις όπως αυτή που υιοθέτησε η Πράσινη Αναρχία δεν είναι ούτε εξαίρεση ούτε κάτι που ανήκει στο παρελθόν. Κάποιες ομάδες του αναρχικού χώρου αρέσκονται στις μυωπικές, ανενημέρωτες, δογματικές και φανατικές κριτικές για τους αγώνες των ανθρώπων στον Παγκόσμιο Νότο και μέσα στην όλη διαδικασία, ηθελημένα ή αθέλητα, αναπαράγουν τη λογική του αποικιοκρατισμού.
Γράφω αυτό το κείμενο ως απάντηση σε ένα πρόσφατο άρθρο του Gilles Dauvé, που διασύρει το Κουρδικό κίνημα στην Rojava μέσα στα ίδια πλαίσια. Ένα παρόμοιο κείμενο βασισμένο με εξίσου αμφιβόλου ηθικής και λογικής κριτήρια, δημοσιεύθηκε από την Ομοσπονδία Αναρχικών στο Λονδίνο. Είναι σημαντικό να τονιστεί πως, παρόλο που θα απαντήσω συγκεκριμένα στις κριτικές που πάσχουν από την κακή πληροφόρηση των άρθρων που προανέφερα, τα θέματα που ανοίγω εδώ είναι πολύ σημαντικότερα για τα αναρχικά κινήματα της Δύσης παρά για το Κουρδικό ή το Ζαπαριστικό κίνημα, που δεν χρειάζονται καμία κριτική ή αποδοχή από τους ιδεολογικά προνομιούχους καθαρολόγους άλλων χωρών.
[Σημείωση εκδότη: Όπως ανέδειξαν αρκετοί άνθρωποι στα σχόλια θα θέλαμε να τονίσουμε πως ο Dauvé δεν θεωρεί τον εαυτό του αναρχικό αλλά αριστερό-κομμουνιστή]
Το κύριο πρόβλημα με το οποίο καταπιάνεται το άρθρο, είναι πως η αποικιοκρατική νοοτροπία και ο έντονος δογματισμός ορισμένων ανθρώπων και ομάδων σε κομμάτια των δυτικών αναρχικών κύκλων αποτελούν συμπτώματα μιας βαθύτερης κρίσης σε επίπεδο οργάνωσης και ευρηματικότητας. Αν αποτύχουμε να έχουμε μια τέτοια συζήτηση, ρισκάρουμε να περιθωριοποιήσουμε τους εαυτούς μας και να μετατρέψουμε το κίνημα σε μια υπο-κουλτούρα που γυρίζει γύρω από τον εαυτό της και αδυνατεί να συνδεθεί με τον έξω κόσμο. Αυτό, με τη σειρά του, θα μετέτρεπε το δυτικό αναρχισμό σε ιστορικό κειμήλιο, που αποδείχθηκε ανίκανο στις προσπάθειές του να αμφισβητήσει την εξουσία.
Να μην κατακρίνουμε, ούτε να παρασυρόμαστε
Αυτή είναι η υπόθεση με την οποία ξεκινά το άρθρο του Dauvé: δεν θα κρίνουμε το Κουρδικό κίνημα, αλλά ούτε και θα παρασυρθούμε στο θαυμασμό γι' αυτό. Μέχρι τώρα, όλα καλά. Αλλά παρά τους ισχυρισμούς για αντικειμενικότητα, ο συγγραφέας καταλήγει να κάνει αυτό, από το οποίο είχε προσπαθήσει να μας αποτρέψει: εφαρμόζει έννοιες, κριτήρια και δεδομένα της δυτικής πολιτικής σκέψης στην Επανάσταση της Rojava και συμπεραίνει πως αυτή δεν συμπίπτει με τις προκατασκευασμένες κατηγορίες του όρου ''κοινωνική επανάσταση''.
Θυμίζουν στους αναρχικούς που υποστηρίζουν τον αγώνα για δημοκρατική αυτονομία στο Κουρδιστάν (και δεν είναι λίγοι), να ''μην παρασυρθούν''. Η στήριξή τους θεωρείται σημάδι ''δειλού'' ριζοσπαστισμού γιατί δεν συμβαδίζει με, ένας θεός μόνο ξέρει ποιό, πουριτανικό δόγμα. Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα μορφή αναρχισμού, θα έλεγα, αν θεωρήσουμε τον πλούτο και την πολυμορφία της αναρχικής παράδοσης. Εκτός από τον υποτιμητικό διάλογο, εχει ενδιαφέρον να εξεταστούν τα γεγονότα και οι ισχυρισμοί αυτών των υποτιθέμενων ενάρετων και καθαρόμυαλων επαναστατών της καρέκλας.
Οι ισχυρισμοί του Dauvé αναφέρονται επιγραμματικά πιο κάτω:
⦁ Ο αγώνας στη Rojava γίνεται από ένα λαό που ''δεν ενδιαφέρει κανένα'' και που αφέθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις να παίξει το παιχνίδι της αυτονομίας, επειδή δεν ενοχλεί την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων.
⦁ Η επανάσταση στη Rojava, με την πιο επιεική ερμηνεία, είναι ένας αγώνας με βάση τις αρχές του δυτικού φιλελευθερισμού. Δεν είναι μια κοινωνική επανάσταση, δεν επηρέασε τις βαθύτερες δομές της κοινωνίας, ούτε είναι ρητά αντικαπιταλιστικός.
⦁ Δεν υπάρχει αμφισβήτηση της κρατικής μηχανής και ο αγώνας είναι εγγενώς εθνικιστικός.
⦁ Η χειραφέτηση της γυναίκας είναι μια φάρσα και μια υπερβολή και η επανάσταση δεν είναι φεμινιστική.
Κι ενώ οι ίδιες κριτικές συχνά στηρίζονται από άλλα κινήματα παρόμοιου χαρακτήρα, συμπεριλαμβανομένων και των Ζαπατίστας, η αμφισβήτησή αυτών των συγκεκριμένων σημείων έχει μια σημασία που εκτείνεται πέραν της Rojava.
Η αξιοπρέπεια των ασήμαντων
''Ποτέ ξανά ένα Μεξικό χωρίς εμάς'' είναι ένα από τα συνθήματα της ιδεολογικής πεμπτουσίας του EZLN. Οι αυτόχθονες άνθρωποι της Chiapas ήταν άγνωστοι, ασήμαντοι και ξεχασμένοι, παρατημένοι στην άκρη του δρόμου να τους αποτελειώσει η πείνα και οι αρρώστειες. Γι' αυτό ο ξεσηκωμός των Ζαπατίστας το 1994, αποκαλείται συχνά ως ο πόλεμος κατά της λήθης. Αυτή η λήθη δεν ήταν ποτέ και δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός: είναι το σκόπιμο προϊόν του ρατσισμού και του αποικιοκρατισμού και εσωτερικά και εξωτερικά, που εκμηδενίζει τη ζωή και τον πόνο των ανθρώπων του Παγκόσμιου Νότου στο σημείο που συχνά παραμένουν αόρατοι στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου.
Όταν έσπασε αυτή η σιωπή το 1994, η Μεξικανική κυβέρνηση και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης συνειδητοποίησαν τη δύναμη της πληροφόρησης και επέβαλλαν μια μιντιακή απαγόρευση που ήταν σχετικά επιτυχής στο να σβήσει την παρουσία και τα επιτεύγματα των Ζαπατίστας, από τη μαζική συνείδηση του Μεξικανικού λαού αλλά και πέρα από τα σύνορα της χώρας. Με όμοιο τρόπο, ο επαναστατικός αγώνας των Κούρδων αγνοήθηκε γενικά από τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης (τουλάχιστον μέχρι τον θεαματικό αγώνα στο Κομπάνι), ενώ δεν γίνεται καμία αναφορά για την καταστολή και την αγριότητα που αντιμετωπίζει από δυνάμεις εκτός της ISIS.
Και οι Ζαπατίστας και το Κουρδικό κίνημα είναι μια απειλή για το καθεστώς, γιατί προσφέρουν και εφαρμόζουν εναλλακτικές που πραγματικά έχουν αποτελέσματα. Ο κίνδυνος που προέρχεται από την ύπαρξη αυτων των επιτυχημένων εγχειρημάτων, έχει οδηγήσει στην επίμονη διαγραφή τους από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και τον δημόσιο διάλογο- και αντίθετα, οδηγεί σε μια συνεχή επίθεση από τις αντιδραστικές δυνάμεις στο έδαφος. Ο ισχυρισμός πως αυτά τα κινήματα υπάρχουν λόγω της επιείκιας των μεγάλων δυνάμεων, επειδή απλά δεν ενοχλούν κανένα, είναι άστοχος.
Ακόμα, η δήλωση πως αυτά τα κινήματα έχουν αφεθεί να κάνουν ότι θέλουν επειδή δεν αποτελούν ουσιαστική απειλή για το κράτος και το κεφάλαιο, είναι ιδιαίτερα προσβλητική στη μνήμη όλων αυτών που έχουν σκοτωθεί, διωχθεί και κατηγορηθεί από τις κυβερνήσεις του Μεξικού, της Συρίας και της Τουρκίας όλα αυτά τα χρόνια. Και τα δύο κινήματα αντιμετώπισαν την καταδίωξη μέχρι σήμερα. Αφού και οι δύο περιοχές έχουν άφθονο φυσικό πλούτο, ο ισχυρισμός του Dauvé ότι δεν εδιαφέρουν το κεφάλαιο και ότι γι' αυτό αφέθηκαν μόνες τους, διαψεύδονται από τα γεγονότα.
Φωτογραφία από την Επαναστατική Αναρχική Δράση, που δείχνει συντρόφους της DAF να διαδηλώνουν στο Κομπάνι κρατώντας πανό που λέει: ''Είμαστε όλοι Kawa στον αγώνα κατά Dehak'' αναφερόμενος στο Κουρδικό μύθο για την εξέγερση των καταπιεσμένων.
Η επανάσταση επαναπροσδιορίζεται μόνη της
''Περπατώντας και κάνοντας ερωτήσεις'' είναι μία από τις κύριες αρχές των Ζαπατίστας που καθιέρωσε την προσπάθειά τους να μεταφέρουν τον επαναστατικό αγώνα πέρα από περιορισμένες, προδιαγεγραμμένες έννοιες. Οι Ζαπατίστας βλέπουν την επανάσταση ως μια διαδικασία που οι άνθρωποι εποικοδομούν την ελευθερία τους από τα κάτω και στην πορεία μαθαίνουν πώς να κυβερνούν τους εαυτούς τους.
Αυτή η αρχή απορρίπτει την παραδοσιακή μαρξιστική-λενινιστική θεωρία των πρωτοπόρων της επανάστασης και ανοσοποιεί την επαναστατική διαδικασία από τάσεις αυταρχισμού ''στο όνομα της επανάστασης'', μια μόλυνση τόσο κοινή στα σοσιαλιστικά καθεστώτα του 20ου αιώνα. Με τον ίδιο τρόπο η επανάσταση στη Rojava ερμηνεύεται ως μια διαδικασία, όχι μια εφαρμογή μιας έτοιμης συνταγής.
Η έντονη χρήση δυτικής ορολογίας και η προσπάθεια κατηγοριοποίησης της επανάστασης στη Rojava με βάση αυτή, καταλήγουν να δίνουν την εντύπωση πως ο πραγματικός λόγος που αυτοί οι κριτικοί αναρχικοί είναι σκεπτικιστές, είναι απλά επειδή κάποιοι άγνωστοι σε αυτούς μελαμψοί άνθρωποι, αρνούνται να ακολουθήσουν τις οδηγίες στο βιβλίο μαγειρικής. Φυσικά όλα αυτά γίνονται χωρίς καμία έμπρακτη απόδειξη, επειδή φαίνεται πως αυτοί οι αναρχικοί μπορεί να έχουν διαβάσει το βιβλίο μαγειρικής, αλλά οι ίδιοι παραμένουν πολύ κακοί μάγειρες.
Ας πάρουμε ένα πολύ σημαντικό παράδειγμα: αυτό που ο Dauvé αποκαλεί ως ''φιλελεύθερη'' δομή των καντονίων της Rojava στηρίζεται στην περιορισμένη κατανόησή του για το Κοινωνικό Συμβόλαιο - το νομικό πλαίσιο των καντονίων- αλλά αποτυγχάνει να εμβαθύνει στο παράλληλο σύστημα άμεσης συμμετοχής που το συνοδεύει. Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο ισχυρισμός του πως η κοινωνική δομή των Κουρδικών καντονίων δεν έχει αλλάξει, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με όλα τα πραγματικά στοιχεία και τις άμεσες παρατηρήσεις δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών και ακτιβιστών που έχουν επισκεφτεί τα καντόνια προσωπικά.
Χωρίς καμία αμφιβολία, αυτές οι δομές δημοκρατικής αυτο-διοίκησης είναι υποανάπτυκτες, αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα στα οποία πρέπει ακόμα να δοθούν λύσεις και υπάρχουν ακόμα πολλά για να μάθουν. Εντούτοις, επικυρώνουν τη βασική αρχή ότι η πραγματική ελευθερία μπορεί να είναι βιωματική μόνο αν εφαρμοστεί εδώ και τώρα, μέσα από την αυτο-οργάνωση των ανθρώπων.
Καθεστώς, εθνικισμός και καπιταλισμός
Το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης (PYD), ως μία από τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης στην Rojava, έχει αναγνωρίσει την ακεραιότητα του Συριακού καθεστώτος και πρότεινε τη δημοκρατική συνομοσπονδία ως ένα προτιμώμενο μοντέλο για τη χώρα μετά την ανατροπή του καθεστώτος και την ήττα του ISIS. Αυτό καθρεφτίζει την ιδεολογική μετάλλαξη που έχει λάβει χώρα μέσα στο Κουρδικό κίνημα μέσα στα χρόνια, που απομακρύνεται από την αρχική έμφαση στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κουρδικού καθεστώτος. Με τα λόγια του ίδιου του Οτσαλάν:
''Το κάλεσμα για ξεχωριστό έθνος είναι αποτέλεσμα των συμφερόντων της άρχουσας τάξης ή των συμφερόντων των bourgeois, αλλά δεν είναι αντανάκλαση των συμφερόντων του λαού, αφού μια άλλη χώρα θα μπορούσε να συνδράμει στη δημιουργία περαιτέρω αδικίας και θα εμπόδιζε το δικαίωμα στην ελευθερία ακόμα περισσότερο''.
Το Κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα τώρα, χαρακτηρίζει το καθεστώς ως πατριαρχικό, ιεραρχικό και αποτελούμενο από θεσμούς αποκλεισμού. Δεν μπορούν να υπάρξουν καλύτερα στοιχεία που να υποδεικνύουν τις πραγματικές προθέσεις του PYD, από την αναγνώριση ίσων δικαιωμάτων σε όλες τις εθνικές ομάδες στα τρία αυτά καντόνια, όπως και στην αντιπροσώπευσή τους σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης και στην δραστική συμμετοχή τους σε λαϊκές δημοκρατικές δομές. Όπως εξήγησε και η Κούρδισσα ακτιβίστρια και ακαδημαϊκός στην ομιλία της στο New World Summit που είχε διεξαχθεί στις Bρυξέλλες την περασμένη χρονιά, η λύση στο Κουρδικό πρόβλημα δεν είναι η ίδρυση ενός νέου κράτους γιατί το ίδιο το κράτος είναι εξαρχής προβληματικό.
Ο Dauvé επιχειρηματολογεί πως κρυφά το Κουρδικό κίνημα δεν έχει αποκολληθεί ποτέ από την ιδέα του έθνους-κράτους, απλά την έχει επαναδιατυπώσει με λιγότερο αυταρχικούς όρους. Ακόμα ένα παράδοξο βρίσκεται στην ουσία του επιχειρήματος του : δεν γίνεται ξεκάθαρο γιατί το κουρδικό κίνημα να υιοθετήσει μια ελευθεριακή, αντι-καθεστωτική αμφίεση για να πετύχει το μυστικό στόχο της ίδρυσης ενός ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους -αναλαμβάνοντας το πολύ δύσκολο έργο της οργάνωσης λαϊκης δύναμης ενώ θα ήταν ευκολότερο να λάβει αναγνώριση από τη διεθνή κοινότητα ως πραγματικό έθνος-κράτος, αντί για αποκεντρωμένο σύστημα συνομοσπονδιακών κοινοτήτων.
Όσον αφορά την αντι-καπιταλιστική φύση της επανάστασης στη Rojava , το οικονομικό σύστημα των καντονίων βασίζεται σε τρεις βασικούς πυλώνες: την οικονομία συνεργασίας, την ανοιχτή οικονομία και την ιδιωτική οικονοία. Η συνεργασιακή οικονομία, που στοχεύει κυρίως στην γεωργία και την μικρού μεγέθους παραγωγή, βρίσκεται στο επίκεντρο. Βασίζεται στην κοινοκτημοσύνη και την αυτο-διαχείρηση και συχνά λειτουργεί εκτός της χρηματικής οικονομίας. Μετά την κατάληψη της περιοχής από το PYD, οι μεγαλογαιοκτήμονες έφυγαν και η γη κολλεκτιβοποιήθηκε. Η ύπαρξη ιδιωτικών εταιριών είναι υπαρκτή αλλα είναι υποχρεωμένες να συνεργαστούν με τη διοίκηση και να συμμορφώνονται με τις κοινωνικές αρχές τις επανάστασης.
Αυτή η αποκαλούμενη ανοιχτή οικονομία βασίζεται στις ξένες επενδύσεις που δυστυχώς παραμένουν αναγκαίες για την εξέλιξη των ελάχιστων υποδομών της περιοχής. Δεν υπάρχουν, για παράδειγμα, εγκαταστάσεις διύλισης πετρελαίου στην Rojava, παρόλο που το καντόνι Cizire έχει μεγάλα αποθέματα πετρελαίου. Η ιδέα πίσω από αυτό είναι να ελκύσουν ξένες επενδύσεις - αλλά μόνο με τιμές που σέβονται την κοινωνική φύση των καντονίων. Η τοπική οικονομία θα εξελιχθεί με βάση τους όρους που έθεσαν οι κάτοικοι της Rojava και οι συνελέυσεις τους, όχι οι δυτικοί καπιταλιστές. Η βιομηχανία που εν τέλει θα δημιουργηθεί στη Rojava, πρέπει να βρίσκεται υπό τον έλεγχο των εργατών ή τουλάχιστον αυτή την πρόθεση έχουν εκδηλώσει οι επίσημοι του PYD.
Σύμφωνα με τον Dauvé, η επανάσταση στην Rojava δεν είναι αντι-καπιταλιστική επειδή οι προλετάριιοι δεν έχουν αναλάβει τα μέσα παραγωγής και η ύπαρξη ιδιωτικής περιουσίας είναι ακόμα επιτρεπτή. Αυτή είναι μια γελοία δήλωση, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι προλετάριοι στην κλασική Δυτική έννοια δεν υπάρχουν στην Rojava. Εδώ, ο συγγραφέας για ακόμα μια φορά απεικονίζει τους περιορισμούς μιας ορθόδοξης ταξικής ανάλυσης, που βασίζεται στην πεπαλαιωμένη και ανεφάρμοστη πραγματικότητα του 19ου αιώνα της βιομηχανικής Ευρώπης.
Δεν είναι επανάσταση γυναικών;
''Η ανατρεπτική φύση ενός κινήματος ή οργάνωσης και ο φεμινιστκός του χαρακτήρας, δεν μπορεί να μετρηθεί με βάση τον αριθμό ενόπλων γυναικών'', δηλώνει ο Dauvé, ισχυριζομενος πως η όλη ιδέα ότι η επανάσταση στη Rojava είναι επίσης μια επανάσταση γυναικών, βασιζεται απόλυτα στην εικόνα των αγωνιστριών YPJ που έγιναν γνωστές κατά τη διάρκεια της ηρωικής υπεράσπισης του Κομπανίου.
Φυσικά, είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να μετρήσουμε το φεμινιστικό χαρακτήρα ενός κινήματος μόνο από τη συμμετοχή των γυναικών στον ένοπλο αγώνα. Ακόμα, είναι γι' αυτό ακριβώς που ο Dauvé θα έπρεπε να είχε κάνει περισσότερη έρευνα πριν δυσφημίσει την επανάσταση της Rojava ως ανεπαρκώς φεμινιστική. Περιληπτικά, αναφέρει πως οι γυναίκες συμμετέχουν στις κοινότητες με ποσοστό 40% και ότι όλες οι δημόσιες θέσεις έχουν ένα διπλό χαρακτήρα, αποτελούμενες από ένα άνδρα και μια γυναίκα. Αυτό που παραλείπει ο συγγραφέας, είναι η κοινωνική ανάλυση της έμπρακτης μεταμόρφωσης των σχέσεων ανάμεσα στα φύλα, σε ολόκληρο στο Κουρδιστάν.
Στο βιβλίο του με τίτλο Liberating Life: Woman’s Revolution, ο Abdullah Öcalan υπογραμμίζει την πατριαρχία ως το κύριο στοιχείο καταπίεσης που παράγει όλες τις μορφές ιεραρχίας και εξουσίας. Υποστηρίζει πως ο πολιτισμός μας βασίζεται σε τρεις μορφές εξουσίας όσον αφορά τις γυναίκες: μέσω της ιδεολογίας, μέσω της βίας και μέσω της απόκτησης της οικονομίας: ''από αυτή τη σχέση προέρχονται όλες οι μορφές σχέσεων που συντελούν στην ανισότητα, τη δουλεία, το δεσποτισμό και το μιλιταρισμό''.
Οι έμπρακτες εκδηλώσεις αυτών των ιδεών στη Rojava είναι πολυάριθμες και περιλαμβάνουν την απαγόρευση του εξαναγκασμού σε γάμο, τα εγκλήματα τιμής, την πολυγαμία, τη σεξουαλική βία και τις διακρίσεις, αλλά σημαντικότερα, αφήνουν τα ζητήματα των γυναικών στα δικά τους χέρια. Οι γυναίκες έχουν τις δικές τους συνελεύσεις που έχουν ισχύ όσον αφορά γυναικεία ζητήματα και μπορούν με τις αποφάσεις τους να αναιρέσουν τις αποφάσεις των μεικτών συνελεύσεων, αν διακρίνουν πως αυτές είναι επιβλαβείς για τις γυναίκες.
Η δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών, Margaret Owen, περιγράφει τις εξελίσεις στα δικαιώματα των φύλων υπό την ηγεσία του PYD με πολύ θετικό τρόπο. Τονίζει πως το γυνακείο κόμμα Star Union και η εγγύηση ίσης συμμετοχης των γυναικών σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, συμπεριλαμβανομένων και των ''συλλογικών, πολιτικών, εκπαιδευτικών, ιατρικών, στρατιωτικών, αστυνομικών, κοινωνικών και οικονομικών υπηρεσιών''. Με τα αποκαλούμενα Σπίτια Γυναικών, το κίνημα έχει επίσης εξείξει ένα σύστημα προστασίας κατά της βίας των ανδρών.
Από την αδυναμία του σεκταρισμού στην επαναστατική δημιουργικότητα
Τυφλωμένοι από απογοήτευση με την περιθωριοποίηση και την απομόνωσή τους, λόγω της ανικανότητάς τους να προσαρμόσουν τις ιδέες τους στην πραγματικότητα και να χτίσουν μια κοινωνική δύναμη ικανή να καταρρίψει τον καπιταλιστικό μοντερνισμό και τα εθνικά κράτη, κάποιοι δυτικοί αναρχικοί προτιμούν ακόμα να κρύβονται στους ιδεολογικούς τους πύργους και να ισχυρίζονται ανωτερότητα γνώσης και ηθικής, μέσα από κενές δηλώσεις για τον ''ασπόνδυλο'' ριζοσπαστισμό άλλων -ιδιαίτερα των ανθρώπων του Παγκόσμιου Νότου.
Ξεκάθαρα τέτοιες σεκταριανικές απόψεις επηρεάζουν αρνητικά την ικανότητα των ομάδων της Δύσης έτσι ώστε να παράξουν ριζοσπαστικές και περιεκτικές εναλλακτικές λύσεις για το πρόβλημα του καπιταλισμού και της πολιτείας. Καταλήγουν να κρατούν δέσμια την επαναστάτικότητα των αναρχικών ιδεών τους με τις αλυσίδες ενός αλαζονικού δόγματος ατομικού συμφέροντος, που εν τέλει αποδυναμώνει τις μικρές ομάδες μέσα στην ιδεολογική τους καθαρότητα.
Αυτή είναι μια κρίση που αντιμετωπίζουμε στη Δύση -και δεν υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον αν σεκταριανικά στοιχεία στο κίνημά μας παραμείνουν ανικανα να ανανεωθούν και να βρουν νέες και δημιουργικές μορφές αγώνα και οργάνωσης. Το τελευταίο πιστεύω είναι πολύ πιο σημαντικό από τη φανταχτερή ρητορική της ''επανάστασης'' που σε κάποιους δυτικούς αναρχικούς κύκλους, φαίνεται τόσο λυπηρά αποκομμένη από την πράξη.
Πηγή: Roar Mag- Reflections on a Revolution
Μετάφραση: BlackCat
Σύντροφοι από την Επαναστατική Αναρχική Δράση (DAF) στην Τουρκία εκφράζουν την αλληλεγγύη τους με τους Κούρδους υπερασπιστές στο Κομπάνι στα Συρο-Τουρκικά σύνορα. Η DAF έχει συστηματικά καλέσει αναρχικές ομάδες παντού να στηρίξουν την επανάσταση στην Rojava.
Ακολουθεί ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Petar Stanchev. Ο Petar Stanchev τελειώνει τις σπουδές του στις Λατινοαμερικανικές Σπουδές και Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Πανεπιστήμιο του Essex. Έχει προηγουμένως ζήσει και σπουδάσει στο Μεξικό και έχει συμμετάσχει στο κίνημα αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας για τέσσερα χρόνια.
Η δογματική κριτική του λαϊκού αγώνα για αυτονομία στην Chiapas και την Rojava αποκαλύπτει μια αποικιοκρατική στάση που πρέπει να παταχθεί από το κίνημά μας.
Το 2002, η Αμερικανική ακαδημαϊκή εφημερίδα Green Anarchy δημοσίευσε ένα άρθρο με έντονη κριτική στάση ως προς το κίνημα των Ζαπατίστας, περιλαμβάνοντας ένα συμπέρασμα που επαλήθευε τους χειρότερους φόβους του συγγραφέα: '' Το EZLN δεν είναι αναρχικό!'' Μέσα στο κείμενο οι Ζαπατίστας σκιαγραφούνται ως ''πρωτοποριακοί εθνικιστές'' και ''ρεφορμιστές'' που τους είχε αφαιρεθεί κάθε δικαίωμα να αποκαλούν τους εαυτους τους αναρχικούς από την επιτροπή πιστοποίσης αναρχικών φρονιμάτων - ακόμα κι αν οι αυτόχθονες επαναστάτες δεν ζήτησαν ποτέ να τους αποκαλέσουν αναρχικούς.
Το EZLN απάντησε στο άρθρο -παρόλο που ο Subcomandante Marcos ξεκαθάρισε πως λίγοι Ζαπατίστας επιθυμούν να ξεκινήσουν μια ανταλλαγή επιχειρημάτων με ''ασήμαντα στοιχεια στα περιθώρια της ιδεολογίας'' και ακόμα λιγότεροι εξεγερμένοι άνδρες και γυναίκες νοιάζονται για την κριτική ''ανθρώπων που το μεγαλύτερο κατόρθωμά τους είναι να διανέμουν την έλλειψη κατανοήσης και γνώσης τους σε περιοδικά και εφημερίδες''. Αλλα ο Μάρκος αποφάσισε να απαντήσει στο άρθρο ούτως ή άλλως γιατί ήταν ένα καθαρό παράδειγμα παλιού, καλού αποκιοκρατισμού:
'' Αυτές οι αντιλήψεις, κρυμμένες καλά υπό τον μανδύα της αντικειμένικοτητας είναι οι ίδιες που αντιμετωπίζουμε τα τελευταία 500 χρόνια, όπου κάποιος άλλος σε κάποια άλλη χώρα από κάποια άλλη κουλτούρα, νομίζει πως γνωρίζει τι είναι καλύτερο για μας, περισσότερο από όσο εμείς''.
Θέσεις όπως αυτή που υιοθέτησε η Πράσινη Αναρχία δεν είναι ούτε εξαίρεση ούτε κάτι που ανήκει στο παρελθόν. Κάποιες ομάδες του αναρχικού χώρου αρέσκονται στις μυωπικές, ανενημέρωτες, δογματικές και φανατικές κριτικές για τους αγώνες των ανθρώπων στον Παγκόσμιο Νότο και μέσα στην όλη διαδικασία, ηθελημένα ή αθέλητα, αναπαράγουν τη λογική του αποικιοκρατισμού.
Γράφω αυτό το κείμενο ως απάντηση σε ένα πρόσφατο άρθρο του Gilles Dauvé, που διασύρει το Κουρδικό κίνημα στην Rojava μέσα στα ίδια πλαίσια. Ένα παρόμοιο κείμενο βασισμένο με εξίσου αμφιβόλου ηθικής και λογικής κριτήρια, δημοσιεύθηκε από την Ομοσπονδία Αναρχικών στο Λονδίνο. Είναι σημαντικό να τονιστεί πως, παρόλο που θα απαντήσω συγκεκριμένα στις κριτικές που πάσχουν από την κακή πληροφόρηση των άρθρων που προανέφερα, τα θέματα που ανοίγω εδώ είναι πολύ σημαντικότερα για τα αναρχικά κινήματα της Δύσης παρά για το Κουρδικό ή το Ζαπαριστικό κίνημα, που δεν χρειάζονται καμία κριτική ή αποδοχή από τους ιδεολογικά προνομιούχους καθαρολόγους άλλων χωρών.
[Σημείωση εκδότη: Όπως ανέδειξαν αρκετοί άνθρωποι στα σχόλια θα θέλαμε να τονίσουμε πως ο Dauvé δεν θεωρεί τον εαυτό του αναρχικό αλλά αριστερό-κομμουνιστή]
Το κύριο πρόβλημα με το οποίο καταπιάνεται το άρθρο, είναι πως η αποικιοκρατική νοοτροπία και ο έντονος δογματισμός ορισμένων ανθρώπων και ομάδων σε κομμάτια των δυτικών αναρχικών κύκλων αποτελούν συμπτώματα μιας βαθύτερης κρίσης σε επίπεδο οργάνωσης και ευρηματικότητας. Αν αποτύχουμε να έχουμε μια τέτοια συζήτηση, ρισκάρουμε να περιθωριοποιήσουμε τους εαυτούς μας και να μετατρέψουμε το κίνημα σε μια υπο-κουλτούρα που γυρίζει γύρω από τον εαυτό της και αδυνατεί να συνδεθεί με τον έξω κόσμο. Αυτό, με τη σειρά του, θα μετέτρεπε το δυτικό αναρχισμό σε ιστορικό κειμήλιο, που αποδείχθηκε ανίκανο στις προσπάθειές του να αμφισβητήσει την εξουσία.
Να μην κατακρίνουμε, ούτε να παρασυρόμαστε
Αυτή είναι η υπόθεση με την οποία ξεκινά το άρθρο του Dauvé: δεν θα κρίνουμε το Κουρδικό κίνημα, αλλά ούτε και θα παρασυρθούμε στο θαυμασμό γι' αυτό. Μέχρι τώρα, όλα καλά. Αλλά παρά τους ισχυρισμούς για αντικειμενικότητα, ο συγγραφέας καταλήγει να κάνει αυτό, από το οποίο είχε προσπαθήσει να μας αποτρέψει: εφαρμόζει έννοιες, κριτήρια και δεδομένα της δυτικής πολιτικής σκέψης στην Επανάσταση της Rojava και συμπεραίνει πως αυτή δεν συμπίπτει με τις προκατασκευασμένες κατηγορίες του όρου ''κοινωνική επανάσταση''.
Θυμίζουν στους αναρχικούς που υποστηρίζουν τον αγώνα για δημοκρατική αυτονομία στο Κουρδιστάν (και δεν είναι λίγοι), να ''μην παρασυρθούν''. Η στήριξή τους θεωρείται σημάδι ''δειλού'' ριζοσπαστισμού γιατί δεν συμβαδίζει με, ένας θεός μόνο ξέρει ποιό, πουριτανικό δόγμα. Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα μορφή αναρχισμού, θα έλεγα, αν θεωρήσουμε τον πλούτο και την πολυμορφία της αναρχικής παράδοσης. Εκτός από τον υποτιμητικό διάλογο, εχει ενδιαφέρον να εξεταστούν τα γεγονότα και οι ισχυρισμοί αυτών των υποτιθέμενων ενάρετων και καθαρόμυαλων επαναστατών της καρέκλας.
Οι ισχυρισμοί του Dauvé αναφέρονται επιγραμματικά πιο κάτω:
⦁ Ο αγώνας στη Rojava γίνεται από ένα λαό που ''δεν ενδιαφέρει κανένα'' και που αφέθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις να παίξει το παιχνίδι της αυτονομίας, επειδή δεν ενοχλεί την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων.
⦁ Η επανάσταση στη Rojava, με την πιο επιεική ερμηνεία, είναι ένας αγώνας με βάση τις αρχές του δυτικού φιλελευθερισμού. Δεν είναι μια κοινωνική επανάσταση, δεν επηρέασε τις βαθύτερες δομές της κοινωνίας, ούτε είναι ρητά αντικαπιταλιστικός.
⦁ Δεν υπάρχει αμφισβήτηση της κρατικής μηχανής και ο αγώνας είναι εγγενώς εθνικιστικός.
⦁ Η χειραφέτηση της γυναίκας είναι μια φάρσα και μια υπερβολή και η επανάσταση δεν είναι φεμινιστική.
Κι ενώ οι ίδιες κριτικές συχνά στηρίζονται από άλλα κινήματα παρόμοιου χαρακτήρα, συμπεριλαμβανομένων και των Ζαπατίστας, η αμφισβήτησή αυτών των συγκεκριμένων σημείων έχει μια σημασία που εκτείνεται πέραν της Rojava.
Η αξιοπρέπεια των ασήμαντων
''Ποτέ ξανά ένα Μεξικό χωρίς εμάς'' είναι ένα από τα συνθήματα της ιδεολογικής πεμπτουσίας του EZLN. Οι αυτόχθονες άνθρωποι της Chiapas ήταν άγνωστοι, ασήμαντοι και ξεχασμένοι, παρατημένοι στην άκρη του δρόμου να τους αποτελειώσει η πείνα και οι αρρώστειες. Γι' αυτό ο ξεσηκωμός των Ζαπατίστας το 1994, αποκαλείται συχνά ως ο πόλεμος κατά της λήθης. Αυτή η λήθη δεν ήταν ποτέ και δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός: είναι το σκόπιμο προϊόν του ρατσισμού και του αποικιοκρατισμού και εσωτερικά και εξωτερικά, που εκμηδενίζει τη ζωή και τον πόνο των ανθρώπων του Παγκόσμιου Νότου στο σημείο που συχνά παραμένουν αόρατοι στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου.
Όταν έσπασε αυτή η σιωπή το 1994, η Μεξικανική κυβέρνηση και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης συνειδητοποίησαν τη δύναμη της πληροφόρησης και επέβαλλαν μια μιντιακή απαγόρευση που ήταν σχετικά επιτυχής στο να σβήσει την παρουσία και τα επιτεύγματα των Ζαπατίστας, από τη μαζική συνείδηση του Μεξικανικού λαού αλλά και πέρα από τα σύνορα της χώρας. Με όμοιο τρόπο, ο επαναστατικός αγώνας των Κούρδων αγνοήθηκε γενικά από τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης (τουλάχιστον μέχρι τον θεαματικό αγώνα στο Κομπάνι), ενώ δεν γίνεται καμία αναφορά για την καταστολή και την αγριότητα που αντιμετωπίζει από δυνάμεις εκτός της ISIS.
Και οι Ζαπατίστας και το Κουρδικό κίνημα είναι μια απειλή για το καθεστώς, γιατί προσφέρουν και εφαρμόζουν εναλλακτικές που πραγματικά έχουν αποτελέσματα. Ο κίνδυνος που προέρχεται από την ύπαρξη αυτων των επιτυχημένων εγχειρημάτων, έχει οδηγήσει στην επίμονη διαγραφή τους από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και τον δημόσιο διάλογο- και αντίθετα, οδηγεί σε μια συνεχή επίθεση από τις αντιδραστικές δυνάμεις στο έδαφος. Ο ισχυρισμός πως αυτά τα κινήματα υπάρχουν λόγω της επιείκιας των μεγάλων δυνάμεων, επειδή απλά δεν ενοχλούν κανένα, είναι άστοχος.
Ακόμα, η δήλωση πως αυτά τα κινήματα έχουν αφεθεί να κάνουν ότι θέλουν επειδή δεν αποτελούν ουσιαστική απειλή για το κράτος και το κεφάλαιο, είναι ιδιαίτερα προσβλητική στη μνήμη όλων αυτών που έχουν σκοτωθεί, διωχθεί και κατηγορηθεί από τις κυβερνήσεις του Μεξικού, της Συρίας και της Τουρκίας όλα αυτά τα χρόνια. Και τα δύο κινήματα αντιμετώπισαν την καταδίωξη μέχρι σήμερα. Αφού και οι δύο περιοχές έχουν άφθονο φυσικό πλούτο, ο ισχυρισμός του Dauvé ότι δεν εδιαφέρουν το κεφάλαιο και ότι γι' αυτό αφέθηκαν μόνες τους, διαψεύδονται από τα γεγονότα.
Φωτογραφία από την Επαναστατική Αναρχική Δράση, που δείχνει συντρόφους της DAF να διαδηλώνουν στο Κομπάνι κρατώντας πανό που λέει: ''Είμαστε όλοι Kawa στον αγώνα κατά Dehak'' αναφερόμενος στο Κουρδικό μύθο για την εξέγερση των καταπιεσμένων.
Η επανάσταση επαναπροσδιορίζεται μόνη της
''Περπατώντας και κάνοντας ερωτήσεις'' είναι μία από τις κύριες αρχές των Ζαπατίστας που καθιέρωσε την προσπάθειά τους να μεταφέρουν τον επαναστατικό αγώνα πέρα από περιορισμένες, προδιαγεγραμμένες έννοιες. Οι Ζαπατίστας βλέπουν την επανάσταση ως μια διαδικασία που οι άνθρωποι εποικοδομούν την ελευθερία τους από τα κάτω και στην πορεία μαθαίνουν πώς να κυβερνούν τους εαυτούς τους.
Αυτή η αρχή απορρίπτει την παραδοσιακή μαρξιστική-λενινιστική θεωρία των πρωτοπόρων της επανάστασης και ανοσοποιεί την επαναστατική διαδικασία από τάσεις αυταρχισμού ''στο όνομα της επανάστασης'', μια μόλυνση τόσο κοινή στα σοσιαλιστικά καθεστώτα του 20ου αιώνα. Με τον ίδιο τρόπο η επανάσταση στη Rojava ερμηνεύεται ως μια διαδικασία, όχι μια εφαρμογή μιας έτοιμης συνταγής.
Η έντονη χρήση δυτικής ορολογίας και η προσπάθεια κατηγοριοποίησης της επανάστασης στη Rojava με βάση αυτή, καταλήγουν να δίνουν την εντύπωση πως ο πραγματικός λόγος που αυτοί οι κριτικοί αναρχικοί είναι σκεπτικιστές, είναι απλά επειδή κάποιοι άγνωστοι σε αυτούς μελαμψοί άνθρωποι, αρνούνται να ακολουθήσουν τις οδηγίες στο βιβλίο μαγειρικής. Φυσικά όλα αυτά γίνονται χωρίς καμία έμπρακτη απόδειξη, επειδή φαίνεται πως αυτοί οι αναρχικοί μπορεί να έχουν διαβάσει το βιβλίο μαγειρικής, αλλά οι ίδιοι παραμένουν πολύ κακοί μάγειρες.
Ας πάρουμε ένα πολύ σημαντικό παράδειγμα: αυτό που ο Dauvé αποκαλεί ως ''φιλελεύθερη'' δομή των καντονίων της Rojava στηρίζεται στην περιορισμένη κατανόησή του για το Κοινωνικό Συμβόλαιο - το νομικό πλαίσιο των καντονίων- αλλά αποτυγχάνει να εμβαθύνει στο παράλληλο σύστημα άμεσης συμμετοχής που το συνοδεύει. Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο ισχυρισμός του πως η κοινωνική δομή των Κουρδικών καντονίων δεν έχει αλλάξει, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με όλα τα πραγματικά στοιχεία και τις άμεσες παρατηρήσεις δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών και ακτιβιστών που έχουν επισκεφτεί τα καντόνια προσωπικά.
Χωρίς καμία αμφιβολία, αυτές οι δομές δημοκρατικής αυτο-διοίκησης είναι υποανάπτυκτες, αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα στα οποία πρέπει ακόμα να δοθούν λύσεις και υπάρχουν ακόμα πολλά για να μάθουν. Εντούτοις, επικυρώνουν τη βασική αρχή ότι η πραγματική ελευθερία μπορεί να είναι βιωματική μόνο αν εφαρμοστεί εδώ και τώρα, μέσα από την αυτο-οργάνωση των ανθρώπων.
Καθεστώς, εθνικισμός και καπιταλισμός
Το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης (PYD), ως μία από τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης στην Rojava, έχει αναγνωρίσει την ακεραιότητα του Συριακού καθεστώτος και πρότεινε τη δημοκρατική συνομοσπονδία ως ένα προτιμώμενο μοντέλο για τη χώρα μετά την ανατροπή του καθεστώτος και την ήττα του ISIS. Αυτό καθρεφτίζει την ιδεολογική μετάλλαξη που έχει λάβει χώρα μέσα στο Κουρδικό κίνημα μέσα στα χρόνια, που απομακρύνεται από την αρχική έμφαση στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κουρδικού καθεστώτος. Με τα λόγια του ίδιου του Οτσαλάν:
''Το κάλεσμα για ξεχωριστό έθνος είναι αποτέλεσμα των συμφερόντων της άρχουσας τάξης ή των συμφερόντων των bourgeois, αλλά δεν είναι αντανάκλαση των συμφερόντων του λαού, αφού μια άλλη χώρα θα μπορούσε να συνδράμει στη δημιουργία περαιτέρω αδικίας και θα εμπόδιζε το δικαίωμα στην ελευθερία ακόμα περισσότερο''.
Το Κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα τώρα, χαρακτηρίζει το καθεστώς ως πατριαρχικό, ιεραρχικό και αποτελούμενο από θεσμούς αποκλεισμού. Δεν μπορούν να υπάρξουν καλύτερα στοιχεία που να υποδεικνύουν τις πραγματικές προθέσεις του PYD, από την αναγνώριση ίσων δικαιωμάτων σε όλες τις εθνικές ομάδες στα τρία αυτά καντόνια, όπως και στην αντιπροσώπευσή τους σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης και στην δραστική συμμετοχή τους σε λαϊκές δημοκρατικές δομές. Όπως εξήγησε και η Κούρδισσα ακτιβίστρια και ακαδημαϊκός στην ομιλία της στο New World Summit που είχε διεξαχθεί στις Bρυξέλλες την περασμένη χρονιά, η λύση στο Κουρδικό πρόβλημα δεν είναι η ίδρυση ενός νέου κράτους γιατί το ίδιο το κράτος είναι εξαρχής προβληματικό.
Ο Dauvé επιχειρηματολογεί πως κρυφά το Κουρδικό κίνημα δεν έχει αποκολληθεί ποτέ από την ιδέα του έθνους-κράτους, απλά την έχει επαναδιατυπώσει με λιγότερο αυταρχικούς όρους. Ακόμα ένα παράδοξο βρίσκεται στην ουσία του επιχειρήματος του : δεν γίνεται ξεκάθαρο γιατί το κουρδικό κίνημα να υιοθετήσει μια ελευθεριακή, αντι-καθεστωτική αμφίεση για να πετύχει το μυστικό στόχο της ίδρυσης ενός ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους -αναλαμβάνοντας το πολύ δύσκολο έργο της οργάνωσης λαϊκης δύναμης ενώ θα ήταν ευκολότερο να λάβει αναγνώριση από τη διεθνή κοινότητα ως πραγματικό έθνος-κράτος, αντί για αποκεντρωμένο σύστημα συνομοσπονδιακών κοινοτήτων.
Όσον αφορά την αντι-καπιταλιστική φύση της επανάστασης στη Rojava , το οικονομικό σύστημα των καντονίων βασίζεται σε τρεις βασικούς πυλώνες: την οικονομία συνεργασίας, την ανοιχτή οικονομία και την ιδιωτική οικονοία. Η συνεργασιακή οικονομία, που στοχεύει κυρίως στην γεωργία και την μικρού μεγέθους παραγωγή, βρίσκεται στο επίκεντρο. Βασίζεται στην κοινοκτημοσύνη και την αυτο-διαχείρηση και συχνά λειτουργεί εκτός της χρηματικής οικονομίας. Μετά την κατάληψη της περιοχής από το PYD, οι μεγαλογαιοκτήμονες έφυγαν και η γη κολλεκτιβοποιήθηκε. Η ύπαρξη ιδιωτικών εταιριών είναι υπαρκτή αλλα είναι υποχρεωμένες να συνεργαστούν με τη διοίκηση και να συμμορφώνονται με τις κοινωνικές αρχές τις επανάστασης.
Αυτή η αποκαλούμενη ανοιχτή οικονομία βασίζεται στις ξένες επενδύσεις που δυστυχώς παραμένουν αναγκαίες για την εξέλιξη των ελάχιστων υποδομών της περιοχής. Δεν υπάρχουν, για παράδειγμα, εγκαταστάσεις διύλισης πετρελαίου στην Rojava, παρόλο που το καντόνι Cizire έχει μεγάλα αποθέματα πετρελαίου. Η ιδέα πίσω από αυτό είναι να ελκύσουν ξένες επενδύσεις - αλλά μόνο με τιμές που σέβονται την κοινωνική φύση των καντονίων. Η τοπική οικονομία θα εξελιχθεί με βάση τους όρους που έθεσαν οι κάτοικοι της Rojava και οι συνελέυσεις τους, όχι οι δυτικοί καπιταλιστές. Η βιομηχανία που εν τέλει θα δημιουργηθεί στη Rojava, πρέπει να βρίσκεται υπό τον έλεγχο των εργατών ή τουλάχιστον αυτή την πρόθεση έχουν εκδηλώσει οι επίσημοι του PYD.
Σύμφωνα με τον Dauvé, η επανάσταση στην Rojava δεν είναι αντι-καπιταλιστική επειδή οι προλετάριιοι δεν έχουν αναλάβει τα μέσα παραγωγής και η ύπαρξη ιδιωτικής περιουσίας είναι ακόμα επιτρεπτή. Αυτή είναι μια γελοία δήλωση, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι προλετάριοι στην κλασική Δυτική έννοια δεν υπάρχουν στην Rojava. Εδώ, ο συγγραφέας για ακόμα μια φορά απεικονίζει τους περιορισμούς μιας ορθόδοξης ταξικής ανάλυσης, που βασίζεται στην πεπαλαιωμένη και ανεφάρμοστη πραγματικότητα του 19ου αιώνα της βιομηχανικής Ευρώπης.
Δεν είναι επανάσταση γυναικών;
''Η ανατρεπτική φύση ενός κινήματος ή οργάνωσης και ο φεμινιστκός του χαρακτήρας, δεν μπορεί να μετρηθεί με βάση τον αριθμό ενόπλων γυναικών'', δηλώνει ο Dauvé, ισχυριζομενος πως η όλη ιδέα ότι η επανάσταση στη Rojava είναι επίσης μια επανάσταση γυναικών, βασιζεται απόλυτα στην εικόνα των αγωνιστριών YPJ που έγιναν γνωστές κατά τη διάρκεια της ηρωικής υπεράσπισης του Κομπανίου.
Φυσικά, είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να μετρήσουμε το φεμινιστικό χαρακτήρα ενός κινήματος μόνο από τη συμμετοχή των γυναικών στον ένοπλο αγώνα. Ακόμα, είναι γι' αυτό ακριβώς που ο Dauvé θα έπρεπε να είχε κάνει περισσότερη έρευνα πριν δυσφημίσει την επανάσταση της Rojava ως ανεπαρκώς φεμινιστική. Περιληπτικά, αναφέρει πως οι γυναίκες συμμετέχουν στις κοινότητες με ποσοστό 40% και ότι όλες οι δημόσιες θέσεις έχουν ένα διπλό χαρακτήρα, αποτελούμενες από ένα άνδρα και μια γυναίκα. Αυτό που παραλείπει ο συγγραφέας, είναι η κοινωνική ανάλυση της έμπρακτης μεταμόρφωσης των σχέσεων ανάμεσα στα φύλα, σε ολόκληρο στο Κουρδιστάν.
Στο βιβλίο του με τίτλο Liberating Life: Woman’s Revolution, ο Abdullah Öcalan υπογραμμίζει την πατριαρχία ως το κύριο στοιχείο καταπίεσης που παράγει όλες τις μορφές ιεραρχίας και εξουσίας. Υποστηρίζει πως ο πολιτισμός μας βασίζεται σε τρεις μορφές εξουσίας όσον αφορά τις γυναίκες: μέσω της ιδεολογίας, μέσω της βίας και μέσω της απόκτησης της οικονομίας: ''από αυτή τη σχέση προέρχονται όλες οι μορφές σχέσεων που συντελούν στην ανισότητα, τη δουλεία, το δεσποτισμό και το μιλιταρισμό''.
Οι έμπρακτες εκδηλώσεις αυτών των ιδεών στη Rojava είναι πολυάριθμες και περιλαμβάνουν την απαγόρευση του εξαναγκασμού σε γάμο, τα εγκλήματα τιμής, την πολυγαμία, τη σεξουαλική βία και τις διακρίσεις, αλλά σημαντικότερα, αφήνουν τα ζητήματα των γυναικών στα δικά τους χέρια. Οι γυναίκες έχουν τις δικές τους συνελεύσεις που έχουν ισχύ όσον αφορά γυναικεία ζητήματα και μπορούν με τις αποφάσεις τους να αναιρέσουν τις αποφάσεις των μεικτών συνελεύσεων, αν διακρίνουν πως αυτές είναι επιβλαβείς για τις γυναίκες.
Η δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών, Margaret Owen, περιγράφει τις εξελίσεις στα δικαιώματα των φύλων υπό την ηγεσία του PYD με πολύ θετικό τρόπο. Τονίζει πως το γυνακείο κόμμα Star Union και η εγγύηση ίσης συμμετοχης των γυναικών σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, συμπεριλαμβανομένων και των ''συλλογικών, πολιτικών, εκπαιδευτικών, ιατρικών, στρατιωτικών, αστυνομικών, κοινωνικών και οικονομικών υπηρεσιών''. Με τα αποκαλούμενα Σπίτια Γυναικών, το κίνημα έχει επίσης εξείξει ένα σύστημα προστασίας κατά της βίας των ανδρών.
Από την αδυναμία του σεκταρισμού στην επαναστατική δημιουργικότητα
Τυφλωμένοι από απογοήτευση με την περιθωριοποίηση και την απομόνωσή τους, λόγω της ανικανότητάς τους να προσαρμόσουν τις ιδέες τους στην πραγματικότητα και να χτίσουν μια κοινωνική δύναμη ικανή να καταρρίψει τον καπιταλιστικό μοντερνισμό και τα εθνικά κράτη, κάποιοι δυτικοί αναρχικοί προτιμούν ακόμα να κρύβονται στους ιδεολογικούς τους πύργους και να ισχυρίζονται ανωτερότητα γνώσης και ηθικής, μέσα από κενές δηλώσεις για τον ''ασπόνδυλο'' ριζοσπαστισμό άλλων -ιδιαίτερα των ανθρώπων του Παγκόσμιου Νότου.
Ξεκάθαρα τέτοιες σεκταριανικές απόψεις επηρεάζουν αρνητικά την ικανότητα των ομάδων της Δύσης έτσι ώστε να παράξουν ριζοσπαστικές και περιεκτικές εναλλακτικές λύσεις για το πρόβλημα του καπιταλισμού και της πολιτείας. Καταλήγουν να κρατούν δέσμια την επαναστάτικότητα των αναρχικών ιδεών τους με τις αλυσίδες ενός αλαζονικού δόγματος ατομικού συμφέροντος, που εν τέλει αποδυναμώνει τις μικρές ομάδες μέσα στην ιδεολογική τους καθαρότητα.
Αυτή είναι μια κρίση που αντιμετωπίζουμε στη Δύση -και δεν υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον αν σεκταριανικά στοιχεία στο κίνημά μας παραμείνουν ανικανα να ανανεωθούν και να βρουν νέες και δημιουργικές μορφές αγώνα και οργάνωσης. Το τελευταίο πιστεύω είναι πολύ πιο σημαντικό από τη φανταχτερή ρητορική της ''επανάστασης'' που σε κάποιους δυτικούς αναρχικούς κύκλους, φαίνεται τόσο λυπηρά αποκομμένη από την πράξη.
Πηγή: Roar Mag- Reflections on a Revolution
Μετάφραση: BlackCat
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου